Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 20
172
KIRKJURITIÐ
Er þá Jesús ekki bara einn þessara Messíasa, sem öðru
hvoru voru að koma fram á þessum tímum og Rómverjar
litu á sem hálfbrjálaða ofsatrúarmenn?
Hvernig gat þá Schweitzer samt sem áður haldið áfram
að trúa á Krist og kenna sig við nafn hans? Hvað er eftir
af guðdómstign Krists og veldi?
Hetjulundin, svarar Schweitzer, hinn siðlegi fórnarvilji,
að hika ekki við að ganga í dauðann fyrir vini sína.
Kristur var ekki fyrst og fremst siðakennari, heldur
voldugur drottinn. Hinn sögulegi Jesús hlýtur ávallt að
verða oss að meira eða minna leyti ókunn ráðgáta. En
hinn andlegi máttur, sem frá honum streymir allt til vorra
tíma, er nægilega traustur grundvöllur kristindómsins.
Vér spyrjum aftur: En ef allt var byggt á trúarlega
rammskökkum grundvelli — ef hugmyndir hans um komu
ríkisins voru hugarórar einir og gripnir úr trúarlífi sam-
tíðarinnar, gátu þá ekki verið jafnfjarstæðar hugmyndir
hans um það, að vinum hans gagnaði það nokkurn hlut,
þótt hann léti Rómverja krossfesta sig til lausnargjalds
fyrir þá?
Þessu svarar Schweitzer þannig, að hið eilífa og varan-
lega í persónu Krists sé algerlega óháð allri sögulegri
þekkingu. Hinn sögulegi sannleikur og hinn andlegi sann-
leikur sé sitt hvað. Einungis í þeim mæli, sem vér höfum
anda Jesú, höfum vér sanna þekkingu á Jesú. Hver ein-
stök ummæli hans beri á vissan hátt vitni um það, hver
hann var.
I bók sinni: Aus meinen Lében und Denken (Leipzig
1932) skýrir hann frá því, að meðan hann hafi verið að
skrifa guðfræðirit sín, hafi sótt að sér sársaukafull til-
finning ;fyrir því, að þessi nýja sagnfræði mundi valda
glundroða og verða til ásteytingar fyrir kristna guðrækni.
En hann hafi huggað sig við orð postulans: „Því að ekki
megnum vér neitt gegn sannleikanum, heldur fyrir sann-
leikann." (II. Kor. 13, 8). Sannleikurinn væri ávallt sagna