Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 29

ALBERT SCHWEITZER
181
mikinn töframann. „Fyrst drepur hann mennina, svo lækn-
ar hann þá og því næst vekur hann þá upp.“ Þetta var
lýsing þeirra á venjulegum uppskurði.
Verst þykir honum að fást við þá fyrir það, að engu
þeirra orði er að trúa og svo stela þeir öllu steini léttara,
svo að ekki má ganga um þvert hús nema læsa niður.
Það tilheyrir blátt áfram lífsskoðun þeirra, að allt, sem
liggur á glámbekk, sé réttmætt herfang og dugir enginn
kristindómur til að venja þá af þessu. Þannig stela þeir
lsekningatækjum hans og nótnabókum, ef hann hefir ekki
á þessu vakandi auga og kemur því undir lás og loku, ef
hann víkur sér frá. Hefir þetta oft orðið til stórbaga. Með
öðrum orðum: Þetta eru eins og hreinir óvitar og þannig
umgengst hann þá og umber bresti þeirra með bróður-
legri alúð.
Frá starfi sínu í Afríku hefir hann sagt í þrem bókum,
sem eru hver annarri hugðnæmari: Zwischen Wasser und
Urwald, Mitteilungen aus Lambarene og Afrikanische Ge-
schichten, sem komið hafa út á mörgum tungumálum.
En þrátt fyrir allt þetta þrotlausa mannúðarstarf hefir
honum einnig gefizt tími þar syðra til að rita bækur eins
og Kultur und Ethik og fleiri merkileg rit, og ver hann
þá venjulega hluta af nóttinni til vísindalegra ritstarfa eða
hljómlistar. Stundum rispar hann hugsanir sínar niður í
vasabók sína, meðan hann þarf að fara langar ferðir eftir
fljótinu á eintrjáningsbátum.
Annars harmar hann ekki hlutskipti sitt. Óvíða segir
hann að sér þyki betra að hugsa og hlusta eftir leyndar-
dómum alls lífs en einmitt þarna, er hann situr úti við
opinn gluggann og hann horfir á mánann rísa yfir hinn
þögula frumskóg, yfir hina hrikafengnu fornaldarfegurð
Afríku. ,,Ó, Afríkukyrrð, hversu mikið á ég þér að þakka,“
segir hann á einum stað í bréfum sínum.
Þetta er nú þegar orðið langt mál, en þó að litlu gagni.
Ég vona samt, að mér hafi tekizt að gera nokkurn veginn
Ijóst, að hér er enginn meðalmaður á ferð, heldur maður,