Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 80

232
KIRKJURITIÐ
V.
Það er ekki aðeins „stórmerkilegt", heldur yfirgengilegt,
að maður, sem hefir lokið háskólaprófi í guðfræði, skuli
láta frá sér fara á prent, að það hafi verið guðfræðilegt
undirstöðuatriði, „að manneðlið sé gerspillt í þeirri merk-
ingu, að það sé eyðilagt, gersamlega vont“. Það þætti víð-
ast tvísýnt um, að sá kæmist gegnum embættispróf, sem
stæði svo á gati í slíku atriði og héldi svona heilaspuna
fram af þvermóðsku og yfirlæti, hafandi þó jafnvel fyrir
sér kristnar grundvallarheimildir, svo sem játningarrit
sinnar eigin kirkjudeildar. Nú hefir sr. Benjamin þessi rit
ekki aðeins fyrir framan sig, heldur skrifar hann upp úr
þeim nokkrar greinar, án þess það virðist hvarfla að hon-
um, að það, sem hann vitnar til, rekur öfugt ofan í hann
það, sem hann er að berja fram. Þetta er slæm frammi-
staða, ekki aðeins á þekkingarprófi, heldur á mjög einföldu
gáfnaprófi.
Reynandi er að hann lesi aftur 2. gr. Ágsborgarjátningar:
„Ennfremur kenna þeir, að frá falli Adams fæðist allir
menn, sem á eðlilegan hátt eru getnir, með synd, það er
að skilja: án guðsótta, án trausts til Guðs og með til-
hneigingu til hins illa, og að þessi sjúkdómur eða uppruna-
spilling sé í sannleika synd, dæmi seka og steypi í eilífa
glötun öllum þeim, sem ekki endurfæðast fyrir skím og
heilagan anda.“
Það væri fróðlegt að vita, hvernig sr. Benjamín finnur
það út úr þessum orðum, eða hvar hann hefir rekizt á
það í ritum Ágústíns, Kalvíns eða Lúthers, að manneðlið
sé gersamlega, absolut, vont. Ég veit ekki til, að kristnir
menn hafi nokkurn tíma talað um slíka gerspillingu, nema
hjá djöflinum. Og af því að sr. Benjamín hefir svo mikið
við Einingarregluna, að hann tilfærir útkomuár hennar,
þá er ekki úr vegi að geta þess, að einmitt á þeim tíma
hafði skotið upp kenningu, sem gat a. m. k. skilizt á þessa
lund (Flacius), og Einingarreglan tekur því afstöðu gegn
slíku — syndin er ekki „substans“ mannsins, heldur „ac-