Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 27
ALBERT SCHWEITZER
179
eftir ógert í guðfræði og hljómlist, fyrir þrítugsaldur, og
helga það sem eftir yrði ævinnar mannúðarstörfum. Þess
vegna vann hann eins og hamslaus maður að þessum hugð-
arefnum sínum, og bækur hans, stór og þykk rit, sem
kröfðust geysilegra rannsókna, komu frá honum eins og
skæðadrífa.
En ákvörðun hans kom öllum vinum hans á óvart. Þeim
fannst þetta brjálæði, en hann lét það ekkert á sig fá.
Hann var í þessu jafn raunsýnn og öðru. Honum datt ekki
í hug að fara sem venjulegur trúboði. Til hvers var að
fimbulfamba við dauðveika menn og vesæla um kærleika
Guðs, sem þeir ekki þekktu né skildu? Fyrst varð að koma
til þeirra með kærleika Guðs, hjálpa þeim og vinna traust
þeirra.
Því settist hann á ný á skólabekk og nam allt, sem
hann hugði að gæti að haldi komið í þessu hjálparstarfi.
Síðan seldi hann eigur sínar og skrapaði saman öllu fé,
er hann gat fengið fyrir bækur sínar, og þannig lagði
hann sér til fararefnin að mestu leyti sjálfur.
Aðkoman í Lambarene var hér um bil eins erfið og
hugsast gat. Þar hafði að vísu verið trúboðsstöð, en hún
var nú yfirgefin og húshjallarnir voru greni, komin að
hruni. Enginn læknir var þarna fyrr en í meira en hundrað
mílna fjarlægð. Hann varð fyrst að nota gluggalausan
hænsnakofa fyrir skurðlækningastofu og var þakið hálf-
dottið inn. Húsagarðurinn var móttökusalur, þar sem gerð-
ar voru minni háttar aðgerðir. Sjúklingarnir streymdu
þegar í stað að honum hvaðanæfa frá, haldnir mýrarköldu,
holdsveiki, svefnsýki, kviðsliti, lugnabólgu og öllum mögu-
legum kvillum. Heilbrigðisástandið var miklu verra en
nokkurs staðar í Evrópu. Og erfitt var að fá þessa vesal-
inga til að hlíta nokkrum fyrirmælum sökum fávísi og
hjátrúar. Þeir voru vísir til að drekka úr meðalaglösunum
í einum teyg eða eta smyrslin, sem þeir áttu að bera utan
á sig. Aldrei var hægt að treysta því að þeir gerðu eins
og þeim var sagt, nema höfð væri á þeim vakandi eftir-