Eimreiðin - 01.01.1937, Blaðsíða 127

E'MREIÐIN
FRÁ LAXDAMÆRUXUM
113
Fyrirboði: ítalslcan verkamann,
*'*Hseppi Mapien frá Montcbello
•’onieo, drevmdi, að skriða félli á
l*ann, ]>ar sem liann væri að vinna
•*ð vegagerð skamt frá hcimili sinu.
MaI*icn hafði mikla trú á draumum
°K liugsaði sér ]>vi um morguninn,
er liann vaknaði, að fara ekki til
'innunnar þann dag. Hann sagði
felögum sinum ástæðuna til þessa
t'ltíekis, en þeir gerðu svo mikið
8Js að lionum fvrir það, sem þeir
koHuðu lijátrú, að hann hætti við
aform sitt og fór til vinnunnar.
e8ar á daginn leið, glej'mdi liann
‘l'auni sínum og vann af kappi. En
alt í einu sprakk fram malarkamp-
l" skanit fvrir ofan hann, svo hann
l'afði ekki tíma til að forða sér, en
lenti "ndir skriðunni, svo að grafa
'arö hann mikið mciddan upp úr
"rðinni og flytja liann á spítala.
(»I,ight« 4/3 ’.'Í7.)
l'féttin um mannslátið. [Skrú-
af •Jakobiiui .1. Stcfánsson].
tjöldamörg ár var ég i náhýli
'lð l'onu eina, Hallfriði að nafni,
"k var okkur vel til vina. Var Hall-
'iðiir vinnukona á heimili bróður
Slns. Mágkona liennar átti tvær svst-
'• Aðra þeirra, er var unglingur að
'dri °8 nefndist Anna, hafði hún
Ra sér a lieimilinu, en hin, að nafni
ol'anna, var vinnukona á bæ cinum
l'ar mjög skamt frá. Á þeim bæ var
"nig vinnumaður sá, er Árni nefnd-
lallfriður svaf i rúmi, sem var
I e'"s fáein fótmál frá rúmi mág-
þ.,nU l'ennar og Önnu litlu, þvi
þ . S- Stur sváfu saman. Jóhanna,
nðja svstirin, sem var á næsta bæ,
eins og áður er sagt, var um ]>etta
leyti veik, en þó ekki svo, að menn
liygðu henni ekki lif.
Einn morgun vaknar Hallfriður
allsnemma við ]>að, aö þær svsturn-
ar i rúminu á móti henni Iáta mjög
illa i svefninum og öngla átakanlega.
Hallfríður, sem snúið hafði til veggj-
ar. snéri sér nú við í rúminu, ]>egar
hún vaknaði og hugsaði um leið nteð
sér, að mál inundi að fara á fætur,
en leit um leið yfir i rúmið á móti
sér, til að vita hvernig á þessum
hljóðum þeirra svstranna stæði.
l'á sér hún Jóhönnu standa við
rúmstokk þeirra systranna og þreifa
og þukla á þeim. Hallfríður horfði
á ]>etta fáein augnablik. Iin ]>á rétti
Jóhanna úr sér og gekk fram að dyr-
um svefnhússins, sem voru skamt frá
rúmunum. En ]>egar þar kom, snéri
hún sér að Hallfríði og segir: »Eg
veit þú ert vakandi og sérð mig; en
hann Árni kemurnú bráðum hingað«.
I'að var sem hún ætlaöi að segja
meira og staðnæmdist sein snöggvast,
cn ekki varð það úr, og fór hún
síðan út.
Hallfriði undraðí þetta mjög, þvi ]>ó
hún hefði eltki séð Jóhönnu nokkra
daga, ]>á skildist licnni að hún væri
svo vcik, að hún mundi ekki Iiafa
fótavist, þvi siður vera ferðafær.
Hallfriður flýtti sér i fötin, en varla
var hún alklædd, ]>egar barið var
að dyrum. I'ar var ]>á kominn Árni
vinnumaður á bæ þeim, er Jóhanna
var á. Sagði hann lát hennar. Hafði
hún dáið ]>á sömu nótt nálægt mið-
nætti, nokkrum klukkutímum áðúr
en Hallfriður sá hana við rúm syst-
ur bennar.
8