Eimreiðin - 01.01.1937, Blaðsíða 39

eimheiðin
SLYS í GILJAREITUM
25
•Iu, ettir háll'tíma kem ég inn al'tur. Þar liggur hún, liros-
andi 0g glaðvakandi í »kojunni«, hún hefur liáttað, eins og
hun væri heima hjá mömmu sinni, lilla telpan, nú var henni
ú'rið að hlýna, orðið heitt, ég skal segja yður, liún var
•eglulega ialleg, þar sem hún lá þarna og brosti til min.
hg hugsa að ég sé ekki sérlega óálitlegur maður lieldur, að
Runsta kosti liafa þær sagt mér það sumar, að svo væri.
"Hvernig líður þér, góða min«, segi ég. — »ÁgætIega«, segir
hun, »nema mér er dálítið óglatt«. — »Ég skal hæta úr því,
':ena mín«, segi ég og dreg portvínsflösku upp úr skúffunni.
’d að lagast af þessu«, segi ég og gef henni stórt g'las.
”Hr það óhætt?« spyr luin, hálfhrædd. »Óhætt!« segi ég,
’Rneira en það. Það er, hreint og beint, nauðsvnlegt«. —
S'° drakk hún og ég með henni, og liili og líf færðist i
°kkur, jæja, ég þurfti nú i rauninni ekki á meira lifi að lialda
111 i mér var áður. — Ég vissi, að nú var hálfur sigurinn
nnninn!
Sv 0 I()1' ég að hátta. lig háttaði liægt og rólega og vand-
IeBa- Hún var að gefa mér auga, sá ég út undan mér. Loks
*agði hún: »Hel'urðu nokkuð að hreiða ofan á þig?« — »Já,
Lg jleid það nú«, sagði ég og slökli Ijósið. —
Ásmundur Pálsson, l'yrsti stýrimaður, tók sér málhvíld og
saul' a dösku sinni. Hann lirosli í kampinn og smjattaði.
"Hún tók mér illa«, sagði hann. »Ég þarl' annars ekki að
'ýsa því fyrir yður. Hún vildi óvæg reka mig burtu, en ég
ei 1111 maður, sem ekki læl rcka mig burtu fyr en í fulla
hnelana. Og hún rak mig ekki burtu að lokum. Ágæt
Helpa! Ég laumaðist frá henni, sofandi, seinna um nóttina,
l)egar ég átli að í’ara á vakt«.
Ásmundur þagnaði aftur. Hann tók ekki eftir því, að ég
'<u el{ki ákaflega hrifinn af sögu hans.
I-n svo kom nii þessi tjandi fyrir«, sagði hann, »sem
eyðilagði alt. Þegar sú ljóla komst loks á fætur, eftir erfiða
notl kjá Fúsa og guð veit hverjum, kom hún lil mín og hað
mig að vísa sér á hina. Ég ællaði að gera það. En livað sjáum
'iá-’ tóma »koju«. Komin á fætur? Við leitum og leitum,
11111 alt skipið. Hún tinst hvergi.----
ér munið það kannske, að það stóð í blöðunum i vor, að