Eimreiðin - 01.01.1937, Blaðsíða 130

110
RADDIR
EIMIIEIÐIN
laiulinu, i stað þess sem þau ættu að vera mcsli samciuándi Urafturiim
til stórra átaka.
Vonandi eiga blaðamennirnir eftir að gera vfirbót og fullnægja sinu
hlutverki, og jxi munu blööin þeirra verða lesin og borguð með ánægju.
Rorguin í Hornafirði á N'ýársdag 1937.
Hákon Finnsson.
Um stýfingu, búskaparhætti o. fl.
Ein af mörgum »röddum«, sem lumrciðinni liafa borist - - flestum, þvi
miöur, of langorðum — út af greinum þeirra Trvggva H. Kvaran og Hall-
dórs .iónassonar i siðasta liefti bennar, er frá gönilum Austfirðingi og fvrv.
kaupfélagsstjóra. Fer liér á eftir nokkur hluti bréfs lians til ritstj. »Eimr.«,
sem um deilu þeirra fjallar: Scyðisfirði 24. jan. 1937.
». . . Kg er nú að blaða i »iiiinreiðinni«, er ég fékk fvrir fáum dögum.
Þeir deila þar »hagfræðingarnir« Tryggvi H. Ivvaran og Halldór .iónasson.
og að sunni leyti um keisarans skegg. Það skal þó strax tekið fram, að
fyrir mitt Ieyti hef ég mjög litla.trú á, að i ]>vi að fella krónuna felist
nokkur lausn á afurðasölumálum þjóðarinnar. Allar útlendar skuldir myndu
hækka um þá stýiingu, sem á krónunni yrði. Allar vörur frá útlöndum
myndu einnig hækka að sama skapi. Kröfur um iaunahækkun myndu
einnig koma fram, og ileira þessu skylt myndi sigla í kjölfar stýfin'gar.
Til sveita, til dæmis, er fjöldi af smá-framleiðendum, sem kaupa fyrir
sína litlu framleiðslu aðeins útlendar nauðsynjavörur. Það eru bein vöru-
skifti livort sem vörur þessar eru hvorartveggja hækkaðar um 21)- ii()°/o
eða ekki. l'm innanlands-viðskiftin er svipað? að segja. Óeðlilegar verð-
hækkanir eru þar jafn-tilgangslausar, þar sem aðeins sama krónan mætir
hinni i kaupum og sölum. En oft eru þessar óeðlilegu verðliækkanir mjög
varhugaverðar.
Það má vel vera að kaupgjald til sveita sé svo bátt, að landbúnaður-
inn þoli það ekki. Reyndar lief ég hevrt talað um of liátt kaup í sveituni
eins Iangt og ég man, og er þó kominn yfir sextugt. Það mætti álykta af
orðum séra Tryggva, að i sveitunum væri ekki aðrir en bændur, sem
liefðu réttindi, er þjóðfélagið ætti að vernda. Eg hef einatt álitið, að iand-
búnaði tilheyrði ait það fólk, sem í sveitunum iifir, livort sem er bóndi,
vinnumaður, vinnukona eða húsmóðir. Kg tel báða málsaðila, vinnulij"
og húsbændur, jafn-réttháa. Og á eitt mætti minnast i ]>essu sambandi-
Eru sveitabændur sjálfir ekki nokkuð i sökinni, ]>egar um fólksleysi sveit-
anna er að ræða? Hafa sumir þeirra gert ýkja-mikið til að lialda fólkinu
kvrru þar? Kg gæti með fjölda dæma sannað skammsýni þeirra i þeim
efnum. Má fyrst telja allan þann fjölda, er styrktur var af sveitafé og meö
almennum samskotum, til Amerikuferða. Oft voru þetta mannmargar fjöl-
skyldur, sem föru, og hcfðu þvi með tímanum alið upj) fjölda vinnandi
fólks . fyrir þjóðina. l’in það, hve margir liafi þannig farið af landi burt
úr sveitum, eru liklega engar skýrslur. iig veit það, að úr þeim hreppn
sem ég ólst upp i, fóru þannig styrktar fjórar fjöiskyldur eða 28 manns.