Eimreiðin - 01.07.1958, Qupperneq 40

172
EIMREIÐIN
Aftui' varð frú Miller svarafátt. Aðeins önnur höndin
lireyfðist ofurlítið. Miriam skríkti og hallaði sér aftur á bak
í dyngju af rósakoddum. Frú Miller tók eftir, að telpan var
ekki jafnföl og áður; hún var rjóð í kinnum.
„Hvernig vissirðu, hvar ég átti heima?“
Miriam hnyklaði brúnirnar. „Það var enginn vandi. Hvað
heitir þú? Og hvað heiti ég?“
„En nafnið rnitt er ekki í símaskránni.“
„Æ, við skulum tala um eitthvað annað.“
Frú Miller mælti: „Ég skil ekkert í henni mömmu þinni
að láta barnunga eins og þig vera að flækjast úti svona seint
á kvöldin . . . og í þessum líka fötunum. Ég held hún sé ekki
með öllum mjalla.“
Miriam stóð upp og færði sig út í horn, þar sem fugls-
búr hékk í festi niður úr loftinu. Hún lyfti svolítið klútn-
um, sem var breiddur yfir búrið, og gægðist inn. „Nei, kan-
arífugl," sagði hún. „Má ég vekja liann? Mig langar að heyra
liann syngja.“
„Láttu Tornma í friði,“ sagði frú Miller áköf. „Ég harð-
banna þér að vekja hann.“
„Þá það,“ sagði Miriam. „En ég skil ekki, hvers vegna eg
má ekki heyra hann syngja.“ Og svo eftir litla þögn: „Áttu
nokkuð að borða? Ég er banhungruð! Mjólkurglas og brauð-
sneið með ávaxtamauki væri betra en ekkert.“
„Heyrðu,“ sagði frú Miller og stóð upp af sesslinufli-
„heyrðu, ef ég gef þér nokkrar vænar brauðsneiðar, ætlarðu
þá að vera góða barnið og flýta þér heim? Ég er viss um, að
það er komið frarn yfir miðnætti.“
„Það er fjúk,“ sagði Miriam ásakandi. „Og kalt og diiunlt
úti.“
„Já, auðvitað hefðirðu aldrei átt að koma hingað,“ sagði
frú Miller og reyndi eftir mætti að liafa stjórn á röddinni-
„Ekki get ég að því gert, hvernig veðrið er. Ef þú vilt fa
eitthvað að borða, verðurðu að lofa að fara heim.“
Miriam nuddaði vangann með annarri fléttunni og val
hugsi. Sennilega braut liún heilann um, hvort hún ætti að
ganga að þessum skilmálum. Hún sneri sér að búrinu. „Gott
og vel,“ sagði hún, „ég lofa því.“