Eimreiðin - 01.07.1958, Qupperneq 142

274
EIMREIÐIN
„Á ég þá að fá kringlu, þrátt fyrir allt,“ spurði Berit, en
mamma sneri sér ekki við.
„Hvar hefurðu verið?“ spurði mamma. „Nú ætlaði ég að
fara að leita að þér fyrir alvöru.“
„Ég kem með Tor,“ sagði Berit, „hann er svo ..Hún
þagnaði, því að Tor leit svo undarlega á hana. Það snerti
hana illa, hún skildi, að Tor bað liana að þegja.
En mamma hafði reynsluna, lyktin sagði fljótt til sín. „Jæja,
Tor,“ sagði hún, „er ástandið svona.“ Hann var svo lítill og
aumkunarlegur í vesaldóm sínum.
Nú leit mamma á liosurnar. „Nei, Berit, þó.“
Berit kingdi.
Nú kom pabbi líka inn. „Svei, aftan,“ sagði hann og fuss-
aði. Svo sá hann hosurnar, en áður en hann gat sagt nokkuð
var Berit byrjuð að háskæla. „Uss,“ sagði pabbi og fór út aft-
ur. Nú myndi pabbi verða leiður yfir því í dálítinn tíma að
eiga krakka. En það stæði aldrei lengi.
Það leit út fyrir, að mamma tæki það alvarlegast með Toi',
þótt hann væri ekki hennar barn. Hún sneri sér að honum
og andvarpaði. „Já, livað á að gera við þig?“ Hann horfði
niður fyrir sig og það var ekki hátt á honum risið. Svo lejt
hann upp: „Kaka,“ sagði liann. Bar þetta fram sem auðmjúka
tillögu sína.
Berit glápti dauðskelkuð á mömmu.
Það komu viprur í munnvik mömmu: „Þú heldur það,
sagði hún. Svo andvarpaði hún mæðulega: „Þú verður vist
að koma hingað Tor.“ Hún lagði hann yfir hné sér og byrjaði
að þrífa hann. Tor nefndi ekki kökuna aftur. Hann lá þarna
lítill og vesæll. Berit minntist þess, hve þetta andlit hafði
ljómað fallega móti henni, nú brosti hann ekki lengur. Hm1
hugsaði sér, að hún skyldi alltaf vera hans megin.
„Farðu úr hosunum, Berit,“ sagði mamma.
Berit settist og dró af sér hosurnar. Þær voru ekki ftna
lengur. Eins og þetta hafði byrjað fallega. Hún rifjaði þa^
upp með sjálfri sér. Hún og pabbi alein í herberginu og paðb1
var svo hýr á svipinn. Hvað hefurðu keypt? Hérna er þa^’
Þær eru úr ull af hvítu lambi. I morgun hafði allt litið s'°
glæsilega út. Hún andvarpaði og togaði í hosnrnar.