Dvöl - 01.07.1942, Qupperneq 43

DVÖL
201
niður úr röndóttum feldi hans.
Honum er kalt, og líklega finnst
honum rándýrshjarta sínu mis-
boðið, að hann skyldi finna þá
grimmd, sem er ennþá miskunn-
arlausari en sú grimmd, sem
honum er í brjóst borin.
Drengur hugsar stöðugt um,
hvað allt hafði verið gott áður,
og hann ákveður að finna anda
kuldans og gera út af við hann.
Þannig vill hann hefna sín og ætt-
flokks síns. En minningar mann-
anna um hitann og skóginn og
ríkulega ávexti á trjám og runn-
um, urðu að sögu, sem hver kyn-
slóðin sagði annarri. Það er sagan
um aldingarðinn í Eden, sagan um
hina týndu Paradís, sem menn-
irnir höfðu verið sviptir.
Síðar um nóttina, nálægt dag-
renningu, gerist sá atburður, sem
allt. í einu knýr Dreng til þess að
hefjast handa. Það skellur á ægi-
leg hryðja. Regnið fellur ekki
leiagur niður í dropum, það hellist
niður í óslitnum straumi. Elding-
arnar kljúfa myrkrið, og þrum-
urnar drynja yfir rústum skógar-
ins. Drengur heyrir vatnið fossa
niður gil og gljúfur ofan úr fjöll-
unum. Það safnast fyrir í tjarnir
og flæðir eftir skógarlægðunum.
Skepnurnar reyna að forða sér,
en sumar þeirra festast í fenjun-
um, og margrödduð angistarvein
drukknandi dýra bergmála milli
fjallanna. Mennirnir við bálið
vakna. Þeir skilja ekki hvaða ó-
sköp ganga á, kasta sér niður á
jörðina, gráta og biðjast vægðar.
Þegar aftur kyrrist, rísa þeir á
fætur, hópast að eldinum, stara inn
í logana með tárvotum augum og
eru þakklátir eldinum fyrir yl-
inn. — Svo leggjast þeir fyrir aft-
ur og sofna.
Drengur hefir ekki orðið hrædd-
ur, en hamfarir náttúrunnar hafa
fyllt hann reiði og stjórnlausum
mótþróa, og þegar hann sér ætt-
bræður sína leggjast fyrir og
sofna aftur, þá er honum ljóst,
að hann verður einn að berjast
við óvættina, sem drekkir dýrun-
um og eyðir jörðina, og nú ætlar
hann ekki að þola henni meira.
Nú ætlar hann af stað til þess að
leita hana uppi.
Hann grípur hina heilögu við-
aröxi, losar gamla tinnublaðið af
skaftinu og varpar því frá sér.
Síðan festir hann nýtt og biturlegt
blað á skaftið. Hann gengur frá
eldinum, svo að hann geti logað
lengi, og lítur að skilnaði yfir hóp
bræðra sinna, sem hann ætlar að
frelsa frá æði óvættarinnar. Þeir
hnipra sig saman og snökta í
svefninum. Bróðurleg tilfinning
gagntekur hann; nú ætlar hann
að berjast fyrir þá. Bráðum skyldi
þeim ekki verða kalt framar.
Bráðum skyldu þeir ekki þurfa að
óttast.
Drengur fór af stað og gekk
lengi. Hann fór upp á hátt fjall
og sá dalinn fyrir neðan sig sveip-
aðan hrímþoku, og lengra norður
lokaði annað hátt fjall útsýninni.