Dvöl - 01.07.1942, Qupperneq 53

D VÖL
íramar líta ljós dagsins. Morgnar og
kvöld, sumar og vetur, mundu líöa
hjá, en hann yrði að sitja utan
við allt — í myrkrinu.
Á þessum augnablikum fannst
honum hann ekki geta lifað. Hann
fann það með fullkominni vissu,
sem var eins og utan aö komandi
ákvörðun — næstum eins og skip-
un.
Hann lá í stóru sjúkrastofunni
og andaði að sér daufum þef af
karbólsýru og meðölum. Hann
þekkti öll hljóð umhverfis sig, létt
fótatak hjúkrunarkvennanna,
þyngra fótatak gestanna, sem
komu í sjúkravitjanir, raddir, sem
voru næsta lágróma, og ysinn úti
á ganginum. Inn um gjuggann
barst hinn fábreytilegi kliður stór-
bæjarins.
Honum fannst það kuldalega til-
gangslaust að deyja á slíkum stað,
þar sem allir voru honum ókunn-
ugir. Hann vildi fara heim. Heim
í dalinn sinn og bæinn, vera í sinni
sveit, heyra rödd konunnar sinn-
ar, hlusta á klukkuna slá í horn-
inu og birkigreinarnar slást við
gluggarúðurnar.
Það var líka ofurlítið sumarhús
í garöinum. Þangað vildi hann fara
og dvelja þar um stund. En heima
vildi hann vera síðustu dagaha. —
Allan tímann, sem hann lá í
sjúkrahúsinu, reyndi hann að
halda hinum litla vonarneista lif-
andi. En frá því, er hann stóð á
járnbrautarpallinum og hughreysti
konu sína, var þetta á annan veg.
211
Upp frá þeirri stundu trúði hann
ekki lengur á það ómögulega. Hann
vissi, að hann myndi aldrei fram-
ar sjá hana. Og þegar hann sat í
stofunni sinni heima, fann hann,
að þetta var ekki draumur. Hann
varð að deyja. Þessi hugsun, sem
hafði verið svo ákveðin og örugg,
meðan hann var í sjúkrahúsinu,
brenndi hann nú eins og eldur.
Hann æpti. Hann vildi ekki lifa eins
og fatlaður aumingi, tærður og föl-
ur í andliti, gagnslaus og þreytandi,
einskis megnugur, byrði fyrir ást-
vini sína.
Hann æpti hástöfum og óskaöi
þess, að hann væri dauður. En
konan grét og hughreysti hann.
Svo var það dag nokkurn, eftir
að eitt örvinglunarkastið var um
garð gengið, að hann varð svo
stilltur og hugrór. Umhverfis hann
ríkti friður. Glugginn stóð opinn,
og haustblærinn bærði birkilaufið
í garðinum. Þá heyrði hann í hug
sér sefandi rödd.
Yfir hverju var hann að kvarta?
Hvaða rétt hafði hann til þess aö
krefjast þess, að ólánið sneiddi
sérstaklega hjá honum?
Högg sverðsins eyðileggja hér og
þar, stendur einhvers staðar í bibl-
íunni. Mennirnir voru góðir. Þeir
voru fullir hlýju og samúðar. Það
var rangt að reiðast meðaumkun
þeirra. Hún kom áreiðanlega frá
hlýju hjarta. Hann átti að vera
þakklátur fyrir margt. Það var lán,
að hann hafði ekki selt jörðina,