Dvöl - 01.07.1942, Qupperneq 121

D VOL
279
stæðingsskapurinn og peninga-
leysið þvinguðu hann til þess að
sjá að sér.
Faðirinn féllst á þessa hugmynd,
og móðirin sá líka, að þetta var
eina úrræðið. Þar sem hann sjálf-
ur leit á þetta sem burtvísun úr
landi, kaus hann að dvelja á Man-
illa í útlegðinni, og hann var send-
ur til Manilla með eindregnum
fyrirbænum frá mér til klaustur-
prests af reglu okkar.
Að nálega sex mánuðum liðnum
fóru mér að berast góð tíðindi af
breytni skjólstæðings míns, með
hrósi um hæfileika hans og iðju-
semi; hann var farinn að bæta
ráð sitt. Þegar foreldrar hans
heyrðu þetta, léku þau á als oddi
af gleði. Það var klausturprest-
urinn, sem sendi mér þessar
skemmtilegu fréttir, því að ungi
maðurinn var ekkert viljugur að
skrifa.
Nokkur tími leið, unz bréf
klausturprestsins flutti, í stað á-
nægjulegs lesmáls, hræðileg tið-
indi: Sonur Don Andrésar hafði
verið stunginn til bana í áflogum,
þegar hann var að koma út úr illa
þokkuðu húsi. Ég var beðinn að
segja foreldrunum þessi harma-
tíðindi.
Það var dapurlegt hlutverk, en
við erum ævinlega umkringd
dapurleika, og þar sem ég í fljótu
bragði bjóst við, að faðirinn væri
gæddur meira sálarþreki en móð-
irin, gerði ég boð fyrir hánn að
finna mig í klefa mínum. Ég hag-
ræddi orðum mínum eins vel og
ég gat, er ég sagði honum þessar
raunalegu fréttir. Hann gerði sér
fulla grein fyrir þessu; það var
engu líkara en hann hefði þegar
verið búinn að geta sér til, hvað í
vændum var. Jafnskjótt og ég
sagði „særður", skildi hann, að
það þýddi ,,dáinn“. Hann grét
ekki, en andlitssvipur hans var á-
þekkur 'og hins sakfellda manns,
sem yfirgefur fangelsið og rankar
svo við sér við aftökupallinn. Ég
nota samlikinguna af ásettu ráði,
því að ég hefi þjónustað nokkra
af þessum auðnuleysingjum á
hinum beizku reynslustundum
þeirra.
Strax og Don Andrés náði and-
anum, spennti hann greipar og
sagði: „Faðir, ég ætla að biðja
yður að gera mér stóran grelða.
Okkar á milli sagt: Við skulum
haga svo til, að Consuelo fái alls
ekki hugboð um, hvað komið
hefir fyrir. Fyrir nokkrum árum
var konan mín sælleg og hraust,
en ill hegðan sonar okkar hefir
eyðilagt heilsu hennar; og svo er
hún líka bráðum sextlu ára göm-
ul. Hún þjáist af undarlegum inn-
vortis sjúkdómi — eins konar tær-
ingu. Ef hún frétti um ógæfu sína.
mundi það samstundis verða
henni að bana. Ef við getum leynt
hana því, sem hent hefir barnið
okkar — hann nefndi hann svo,
þó að hann væri fullra tuttugu og
sjö ára að aldri — getur hún lifað
enn um stund. Ég mun greiða