Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 3
Skygnisýnir.
Erindi flutt f S. R. F. f.
Eftir Vilborgu Guðnadóttur.
I. Prá æskuárunuin.
Það er fyrir margendurtekna hvatning formanns þessa
félags, að eg stend hér og ætla að segja ykkur nokikur atriði,
sem eg hefi sjálf orðið vör við á lífsleið minni. Og hún er,
eins og þið sjáið, orðin nokkuð löng.
Bg hefi líklega verið fædd með þeirri gáfu, sem kölluð
er skygni. Eg man ekki fyr eftir tnér en eg sá hitt og annað
einkennilegt, sem eg gat ekki þreifað á.
Oftast voru það myndir, helzt af mönnum, stundum þó
af einhverjum skepnum, eða þá lcvikindum, sem eg oft alls
elcki þekti, né kannaðist við. Stundum voru þessar myndir
aðdáanlega fallegar en stundum líka þvert á móti, og var eg
þá oft hrædd við þetta.
Eg komst fljótt að því, að þetta var álitin vitleysa, kall-
að frenjuskapur, og mér sagt að minnast ekki á þessa heimsku.
Eg var nú með sjálfri mér á öðru máli, en sjálfstæðið engin
ósköp, til að standa fyrir máli mínu, enda sætti eg mig ein-
staklega vel við að eiga þetta ein, og hugsa um það ein.
Mest bar á þessu, meðan eg var barn, á kvöldin, þegar
eg ætlaði að fara að sofa, og varð eg þá stundum hrædd. En
æfinlega var það þaggað niður og mér sagt að signa mig og
lesa bænirnar mínar. Eg geröi þaö svikalaust, og brá oft svd
við, þegar eg sá eitthvaö, sem mér þótti ljótt eða óþægilegt,
að það hvarf, þegar eg var húin að signa mig hvað efí ir ann-
að, og lesa alt það, sem eg kunni af bænum og versum. Og
9