Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 104

230
MOBQDNN
sér, hvernig þat5 heföi átt að vera það skiftið, sem Helga
sat fyrir framan hana, þegar jurtin kom. Slíkt bragð sem það
að láta jurtina birtast í hendinni, eftir að höndunum hefir
veriö núið saman, geta útfarnir sjónliverfingamenn sjálfsagt
leikið, en naumast þessi geðveika kona. Bn nó er það vitan-
legt, að svipaðir atburðir sem þessir hafa víða verið athug-
aðir af hinni mestu nákvæmni, og verða ekki rengdir af neinu
viti. Fyrir því er engin sérstök ástæða, eftir þá vitneskju um
málið, sem enn er fram komin, að véfengja frásagnir Grýtu-
bakka-fólksins, né þann skilning þess á málinu, að jurtirnar
og gyltu agnimar hafi komist í hönd konunnar meö ein-
hverjum „yfirvenjulegum“ hætti.
Fallegu kvæðm, sem prentuð eru 1 þessu
Tvter HjKtnr. .
lieiti, eru eítir tvær breiðíirzkar systur, sem
nú eiga heima í Reykjavík. Binliver von mun vera um það,
að þær fái komið út dálítilli ljóðabók, og illa þekkjum vér
þá íslenzka ljóðvini, ef þeirri bók verður ekki vel tekið. Kona,
sem þekkir þær manna bezt, hefir látið Morgni í té eftir-
farandi línur um þær, og hefir að einkunnarorðum fyrir þeim
línum orðin alkunnu eftir Þorstein Erlingsson: „Ef að þó
vissir, hve mikið hón kunni.“
„Fró Herdís og Ólína Andrésdætur eru tvíburar. Þær
urðu hálfsjötugar í sumar, 13. jóní. Náskyldar eru þær síra
Matthíasi skáldi — Breiðfirðingar, og af göfugum ættum
komnar. Enda er sem eitthvert aðalsmark og tign sé yfir öll-
um hugsunarhætti þeirra og lundareinkennum, og eitthvað
stórfeldara og fágætara en menn eiga að venjast,.
„Þessar konur hafa til síðustu ára verið fáum kunnar
sem skáld, öðrum en nánustu vinum þeirra. Töluvert hafa
þeir þó orðið fyrir því að hafa að fá að heyra nokkuð af
því, sem þær hafa gert, og fá þær til að játa, að þær ættu
nokkuð boðlegt að láta þá heyra. Svo lítils hafa þær sjálfar
metið ljóð sín, að þær hafa nálega aldrei skrifað neitt af því,
sem þær hafa ort. Báðar hafa þær ort, síðan þær voru á unga