Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 89

MORGUNN
215
óumræðilega miklu réttlátari og miskunnsainari en Hannes og
pabbi, þá sé líklegt, að hann deili í sundur það, sem hún hafi
altaf viljað, og liitt, hversu hún hafi verið megnug, og talii sig
aftur í sátt, svo hún læknaðist. Rétt í þessu stendur dramnmaður
Maríu hjá henni, og hún finnur, að liann veit alt, sem Jiún liefir
verið að hugsa. Hún fleygir sér aftur fyrir fætur hans og
biður hann Jijálpar. Segir hún, að sig langi svo sárt að finna
fólkið sitt, en geti það ekki, og það komi ekki heldur. Hann
segir henni, að hún skuli vera kyr, því að íólkið, sem hún sé
hjá, sé alt í vinnu hjá sér. Það sé sín ráðstöfun, að liún sé
komin til þess. Hún segir honum þá, að hún sé búin að leita
hjálpar lijá læknunum og lijá prestunum, að þeir biðji fyrir
sér, en hún geti þó ekki trúað á hjálp þeirra. Ilann tjáði
henni það rétt athugað, því að það væri ekki á valdi nokkurs
nema guðs, en þó væri og aðstoð góðra manna nauðsynleg.
endingu söng hann þrjá sálma og sagði henni númer þeirra
og bað hana að muna vel. Blóm sagði hann að hann þyrfti ekki
að gefa henni nú, þar sem liún héldi því síðasta. lifandi.
Sálmanúmer þessi voru: 255, 256, 165.
Um þetta leyti var mjög stirð tíð og fenti mikið til f jalla.
Var vant nokkurra kinda, sem menn vorn iiræddir um. Piltur
hér á heimilinu hafði beðið Maríu — án þess eg vissi — að
spyrja draummann sinn, hvort kindur þessar væru í hættu.
Þetta lcvaðst María hafa haft hugfast og spurt um, þegar
hún fann hann, en hann orðið fár við og eins og hann sýndi
á sér fararsnið, um leið og hann sagði: „Þú ert. ekki að þessu
fyrir þig; annars er bezt, að undir eins sje leitað, þegar eitt-
hvað vantar.“ Kvaðst liún þá hafa orðið dauðhrædd. haldið
að hann ræki sig frá sér.
Næsta kvöld, þegar María er háttuð, þykir lienni, aö
nú sé séi' ógerningur að biðja nokkurn mann framar hjálpar;
guð einn geti hjálpað. Með þessum hugsunum þykir lienni, að
hún liggi eins og milli svefns og vöku, unz fólkið er sofnað.
Alt 1 einu finst henni vera komið aö rúminu. Ilún verður
mjög hrædd og hyggur, að nú muni eiga að fara að flækja
sér eitthvað enn af nýju. Verður henni þá litið upp og sér