Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 64

190
MORGUNN
Sum af yður kann nú að furða á ummælum mínum. Þér
hafið ef til vill ýms verið vanin við þáliugsunfrábarnæsku, að
um opinberuu g'eti alls ékki verið að ræða á vorum dögum.
Opinberun hafi mannkyninu aidrei verið gefin nema fyrir
spámenn Gyðinga og fyrir komu Jesú Krists og atarfsemi
postula hans. Prásagan um þessar opinberanir sé skráð í
gamla og nýja testamentinu. Guð hafi séð um, að sú frásaga
varðveittist og við hana eigi mannkynið að halda sér. Meira
fái það ekld. Meira þurfi það heldur ekki. Vilji það ekki færa
sér þá opinberun í nyt og laga líf sitt eftir þeim vilja Guðs,
sem þar sé opinberaður, þá geti það sjálfu sér um kent. Prá
hjálparráðunum sé þar sagt; sá, sem ekki vilji aðbyllast þau,
fari eilíflega illa, enda verðskuldi hann ekki annað fyrir
óhlýðni sína.
Eitthvað þessu líkt hugsa sumir, og óneitanlega hafa þær
kenningar, sem kirkjan hefir oft haldið uppi, farið í þessa
átt. En ef anjer skjátlast ekki stórlega, þá munu mörg af yð-
ur vaxin upp úr slíkum kenningum. —
Vér höfum verið vanin á að tala um opinberun í meira
en einum skilningi. Vér tölum um, að Guð birti sig og vilja
sinn með ffleiru en einu móti. Vér tölum um, að hann opin-
beri sig í náttúrunni, í ölln hinu skapaða; það or hin almenna
eða náttúrlega opinberun. Oss skilst öilum, að í raun og veru
eykst sú opinberun eftir því, sem mannkynið fær þekkingu
á hinum sýnilega heimi og lögmálum hans. Því meiri og víð-
tækari þebking, sem mannkynið öðlast á sköpunarverkinu,
því hærri verðurhugmyndþessumskaparann. Guðsliugmyndin
hefir sífeldlega vaxið og göfgast, því meiri sem framfarirn-
ar hafa orðið fyrir rarmsóknir vísindamannanna og annara
brautryðjenda mannkynsins. Á dögnm gaml-a testamentisins
ímynduðu menn sér að stjörnurnar á himinhvelfingunni væru
eins konar hjörð, sem Guð héldi til haga, og að það væri ein-
göngu að þalcka ailmætti hans, að engin þeirra týndist; hann
smalaði þeim saman á morgnana, en léti þær út á ltvöldin,
með eitthvað líkum hætti og fjárbóndinn færi með fé sitt.
Að engri stjörnu í þeirri miklu mergð yrði nokkurn tíma