Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 51

MORGUNN
177
inn og viljagterkur. Eg skoiSa hann sem verndara minn og er
ánœgður nieö hann sem slíkan. Eg verð oft var við hann
og mér finst oft að eg geti talað við hann, en mér finst eg
ekki þurfa að tala eins og venjulega, þ. e. a. s. eg þarf ekki
að gefa hljóð frá mér; eg þarf ekki annað en að hugsa til
lians, og hann sendir mér sín boð sömu leið.
Það má nú segja, a<5 þetta sé tóinur hugarburður, og
auðvitaö segja margir það, en eg hefi svo oft rekið mig á,
að svo er ekki, að eg er orðinn alsannfærður um, að þetta er
vera, og það ákaflega góð vera, sem tekið hefir að sér það
starf, aS hjálpa til aS samband náist við hulda heiminn. Iíann
hefir frá því 1915 verið aðalstjórnandi á þeim sambands-
fundum, sem haldnir hafa verið þar sem eg hefi veriö miðill.
En út í það fer eg ekki frekara. Oft hefi eg mátt iðrast sáran
eítir að hafa ekki farið eftir ráðleggingum hans; við erum
nú einu sinni þannig gerðir, að okkur finst, aS viS sjáum
svo vel fram í tímann, að viö tökum því ekki ráSum þeirra
sem betur sjá; en ekki veldur sá, er varir.
Það er ekki honum að kenna, að eg hefi ekki fariö eftir
ráðum hans. Við erum þannig mannleg börn, að við trúum
ekki, nema við þreifum á, en stundum kemur það þá fyrir,
að við brennum okkur.
Á Hvalfirði.
En þó aö eg segi ykkur atvik, þar sem eg hefi farið eftir
ráðum Svendsen, þé er alt af — eða oftast — ekki gott aS
segja, livernig farið hefði, ef ráðunum hefði ekki verið hlýtt.
Sumarið 1917 var eg uppi í Svínadal við skógarhögg. Við-
urinn var fluttur á stórum báti hingað, og dró vélbátur hann.
Viðnum var hlaðiö langt upp af bátnum, svo að báturinn
var til að sjá eins og fljótandi viöarköstur. Ef vindur var á
móti, stóð afar mikið í hann, en væri undanhald, varð liann
ætíð á undan vélbátnum. Gat þá vel komið fyrir, að hann
rækist á vélbátinn, en slíkt gat veriö hættulegt.
Eitt sinn, þegar verið var að flytja viðinn, var eg með
og kona mín og fósturdóttir. Tveir menn voru ætíð á bátn-
12