Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 9

MORGUNN
135
íróSleik þess. Nú fór eg að fá svör við mörgum þeim spurn-
ingum, sem eg hafði glímt við, frá því eg var barn; og nú
fór eg smátt og smátt að fá kjark til að viðurkenna sjálfa
mig. Því að oft var eg í feikna vanda og spurði sjálfa mig:
„Hvað er það, sem þú sór? er það eins og þér var sagt, þeg-
ar þú varst barn, vitleysa, eða er það veruleiki, sem þú átt
að gera þér og öðnun að ánægju og gagni?“ Þetta góða fólk,
sem eg nú kyntist, sýndi mér fylstu samúð og traust, og á
fundum, sem fóru aö verða stöðugir bjá okkur, kom æði margt
mjög eftirtektarvert fyrir. Eg fór að lýsa fyrir fundarmönn-
um verum, sem eg kannast alls ekki við, en þeir voru ekki í
neinum vafa um að þelckja. Einu sinni sem oftar vorum við
að byrja fund. Miðillinn, sem við höfðum þá, var nýfarinn í
sambandsástand. Þá verður mér litið til dyranna, og eg sé,
hvar kemur inn kona, og fram úr hálsinum stendur blóðbuua.
Þá fellur liún á gólfið. Mér varð ákaflega bilt við, hljóðaði
upp, þreif í handlegginn á sessunaut mínum, og segi: „Æ,
guð hjálpi okkur! Þetta var voðalegt!“ Þá varð alt rólegt og
fundurinn gekk ágætlega. Þegar fundurinn var búinu. var
farið að spyrja mig, hvað eg hefði séð, sem eg hefði orðið
hrædd við, og sagSi eg þá frá þessari sýn. Við töluðum um
þetta aftur á bak og áfram. Þá stóö húsbóndinn upp og fór
fram fyrir til þess að tala við fólk sitt eða útvega olckur kaffi,
kemur inn aftur með töluverðum asa og segir: „Þetta er
nú merkilegt. Þegar eg kem fram í eldliúsið, segir stúlkan
mér, að kona hafi komið, meðan á fundinum stóð, og sagt frá,
að stúlka liafi fyrirfarið sér rétt í þessu.“ Hún hafði látist
á þennan hryllilega hátt, sem eg sá á fundinum. Eg man okk-
ur setti öll dálítið hljóð, og okkur fanst þetta víst ekki al-
gjörlega ómerkilegt.
Oöru sinni var það, aö hjón voru með mér á fundi. Eg
hafði ekki séð þau fyr, og eg þekti þau ekkert. Þá lýsti eg
manni hjá þeim og segi þeim, að það standi nafn, sem eg
nefndi, í línu yfir brjóstið á honum. Þau géta ekki með neinu
móti kannast við hann. svo að það var ekkert átt við það
meira, þangað til við vonim að fara af fundinum. Þá segi eg