Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 48

374
MOBGUNN
Bn þetta markar nokkur tímamót í atburðum þeim, seim
tig hefi verið að segja ykkur frá. Bg fer að verða var við
nýja tegund sýna, eða ef til vill væri réttara að kalla það
innþrýstingu eða hugmótun, því að myndirnar af verum,
bæði dýrum og mönnum, myndast og eins og þrýstast inn í
hugann. Eg sé ekki veruna rneð líkamlegu augunum, en mér
finst eg geta vitaö, hvar hún stendur, og mér finst eg gæti
dregið línn í loftinu umhverfis myndina eöa veruna. Mér finst
eg eins og sjá með öllu höfðinu. Oft hefir það komið fyrir,
að fólk, sem hjá mér hefir verið, hefir þózt geta séð á mér,
bvenær eg sæi þessar sýnir. Þó að eg hafi ekki.fundið neina
breytingu á mér, þá liefir það sagt, að andlitið, og þá sér-
staklcga augun, breyttust nokkuö. Stundum við þvílík tæki-
færi finn eg eins og dálitla líðandi strauma, er fara um mig, og'
þá sérstaklega höfuðið. Straumar þessir eru oftast mjög þægi-
legir, en þó getur það komið fyrir, að um mig fari ónota-
titringur, og er það þá af því, að veran, sem nálægt er, er
ekki í góðum hug.
Eina smásögu af þessari tegund held eg að eg verði að-
segja ykltur.
Vinuriim.
Einn dag sit eg í skrifstofu minni. Það er barið að dyr-
um. Eg fer til dyra. Fyrir utan stendur maður dapurlegur.
Ilann lieilsar mér og spyr, hvort þetta sé ísleifur Jónsson.
Eg segi það vera. „Einar Kvaran vísaði mér til yðar,“ segir
liann. Eg býð lionum inn, og liann sezt á legubekk við end-
ann á skrifborði mínu, en eg stend framan við skrifborðið.
Maðurinn þegir og horfir í gaupnir sér. Eg yrði þá á hann
og spyr, hvort, hann hafi ætlað að finna mig eitthvað. „Já,mig-
langaði til að tala svolítið við yður“,segirhann,ogeftirnokkra
þögn bætir hann við: „Eg misti vin minn fyrir nokkru.“
Orðið „vinur“ hafði þau áhrif á mig, að mér fanst, að hér
hlyti að vera að ræða um það, að karlmaður hefði dáið. Eft-
ir venjulegri merkingu þess orðs, liugsa eg, að margir hefðu
haldið það.