Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 86

212
MORGUNN
kvaðst þá hafa beöið hann um hjálp, og sagt honum, hvað’
sig langaði óumræSilega mikið vestur í Pljót. Þá strauk hann
blíðlega um vanga hennar og sagði, að það væri ekki betra
fyrir hana í Fljótum en annarstaðar, enda hefðu það verið
sín rá'ð, að hún færi hingað, og hann skyldi vera með lienni,
hvar sem hún yrði, þó því að eins, að hún tryði sér. Síðan
las hann henni sálmvers og lagði ríkt á, að hún gleymdi því
ekki. Ilún sagSist vera hrædd nm, að hún myndi það eldd ; það
sagðist hann sjá um. Að því búnu gaf hann lienni gramt.
blað af einhverri jurt, sem hann hafði í lófa sínum.
Þegar María vaknar næsta morgun, man hún versið, sem
er 4. v. í 344. sálmi í sálmabókinni, eftir V. B. Hún hafði þá
og blaðið í lófa sínum. Það líkt.ist mest fullvöxnu túnsóleyj-
arblaði. Þessu blaSi var þó lítill gaumur gefinn; helzt var
ályktað, að hún mundi hafa tekið þurkaða jurt úr einliverri
bók. Hefði það svo vöknað í lófa hennar. Þegar leið á þenn-
an dag (8. maí), fór aftur að bera á geðveiki hennar. Varð
Inin þá mjög uppnæm og heimtaöi, að hún væri flutt vestur.
Pór eg þá að telja um fyrir lienni, og sagði henni, að þessi
óþreyja byggi í henni sjálfri, og hún mundi ekki get.a flúið
sjálfa sig, þó að hún flytti sig vestur í Pljót. Þetta viðurkendi
hún, en kvaðst ekki geta stjórnað sér. Það væru vondir andar;,
sem rækju sig til að láta svona, en ekki hún sjálf. Litlu síðar
setti að lienni gráthviðu. Var hún þá svo þjáð, að átakan-
legt var að sjá. Konan mín fékk hana þá til aö leggjast í rúm-
ið, en Helga dóttir mín settist fyrir fi-aman hana og söng úr
sálmabókinni, það sem henni fanst helzt til huggunar. Marxa
sofnaöi við sönginn. Bn eftir litla stund sá Helga dót.tir mín
litla jurt í lófa hennar. Jurtin var fagurgræn og lifandi og
með óútsprungnum blaðhnöppum. Nú þrutu öll rök. Alt fólkið
á heimilinu liorföi undrandi á þessa ókunnu jurt, ólíka öllum
jurtum í glugganum hérna. — Skrúðgarðnrinn var líka alþak-
inn snjó þennan dag, enda hafði María ekkert farið út. Þá
sagði hún, að sig hefði dreymt, að sami fallegi maöurinn kæmi
til hennar og spyröi, hvað ylli gráti hennar. Hún kvaðst hafa
sagt þonum, aö sér félli svo illa, að fólkið tryði því ekki,