Morgunn - 01.12.1923, Page 49
MORGUNN
175-
Þögn nokkra stund. Þá finst mér eg fá inn í hugann, eða
í huga mér mótist mynd af konu, og að konan standi við
hlið mannsins. Eg get ekki greint legubekkinn, þar sem hún
stendur; þó sé eg hana ekki með líkamlegu augunum, hefSi
eins vel getaö látiö binda fyrir þau. Ekki hefir maðurinn
ineint, að þetta væri vinurinn, 'hugsa eg, mér sýnist helzt að
þetta sé konan hans, ef þetta er rétt, sem mér sýnist. Eg var
á báðum áttum um að minnast á þetta við manninn, en ósk-
aði í liuganum, að fá mynd af karlmanni, því að alt af'
var það efst, að karlrnaSur hlyti það að hafa verið. En aðra
mynd fékk eg ekki.
Heldur en standa svona alveg þegjandi, segi eg við mann-
inn: „Það hefir verið kona.“ „Já,“ segir hann. Þá finst
mér eins og hún færist nær lionum og þá fullvissast eg um,
að þetta sé konan hans; en gat það verið, að hann kallaöi
hana að eins ,,vin“ ? Eg held áfram: „Það hefir verið konan
yðar.“ „Já.“ Síðan lýsi eg henni nokkuð nánar, búnaði henn-
ar og háralit. Já, það stendur heima. Það eins og smálifnar
yfir manninum og eg hefi sjaldan séð meiri breytingu verða
á manni á jafn-stuttum tíma. Það var eins og hann lyftist
upp, og svipurinn varð léttari og glaölegri. „Hvenær sáuð
þér konuna mína?“ spyr liann. „Eg hefi aldrei séö liana fyr
en núna, að inér sýnist liún standa hjá yður.“ Ilann sagð-
ist líka liafa haldið, að við hefðum aldrei sést. Síðan fer hann
ofan í vasa sinn og dregur upp bréfaveski, tekur þar út
mynd, sein á eru tvær konur. „Er lnin lík annari hvorri þess-
ari konu?“ Eg bendi strax á aðra myndina og segi: „Hún
er alveg eins og þessi mynd.“ „Já, þetta er mynd af henni
og systur hennar, en eg er hissa á því, að þér skylduö þekkja
þær í sundur.“ Þaö var alt af að smálifna yfir manninum
við þetta samtak Það var eins og honum væri svo óendan-
lega mikil gleði í því að fá aö vita, að konan hans var hjá
honum, þrátt fyrir það, þótt liún væri dáin, svo sem kallað
er. Mér fanst hann hafa yngst um mörg ár, og eg mun seint
gleyma hinu innilega handtaki hans, þegar liann kvaddi mig.
Ari síðar kom hann til mín aftur, og sagðist þá að eins