Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 54

180
M 0 R G U N N
því líklega hefðum við ekki haft það af fyrir Nesið. Bn svona
löguð atriði er erfitt að sanna. Líkindin enr meiri, að við
liefðum farist í rokinu; eg fyrir mitt leyti held það nokkurn
veginn fullvíst. En hitt, er áreiðanlegt, að okkur leið betur
og að við vorum að öllu leyti öruggari að fara þessa leið. Og
það er ennfremur víst, að við hefðum ekki farið þessa leið,
ef eg hefði ekki svo að segja fengið stranga skipun um það
frá Svendsen.
Margar fleiri sögur gæti eg sagt af umhyggju og ástúð
þessarar góðu veru við mig. Jeg blygðast mín ekkert fyrir
að játa, að eg bið oft í bænum mínum, að guð lofi honum
að vera svo nálægt mér, að eg geti fundið nálægð lians. Eg er
þess fullvís, að hinn algóði himneski faðir hefir þannig ótal
sendiboða úti um allan heim, en vér mennirnir erum oft svo
ltaldir og harðir, að þeir hrökkva frá án þess að fá nokkuð
gert, eða þá svo stærilátir, að oss þyikir minkunn að því að
þiggja ráð þeirra og hjálp.
Áður en eg lýk máli mínu, ætla eg að segja yklcur tvær
smásögur. Þær hefðu nú átt að vera í þeim kafla, sem eg
kalla sýnir með líkamlegum augum, því að þær eru háðar
þannig. En mig langaði til að enda mál mitt með þeim.
Vökukonan.
Haustið 1918, þá er spánska veiikin gekk hér, sem við öll
munum eftir, lagðist eg einsog aðrir. Við lágum þrjú sam-
an í herbergi. Konan mín, fósturdóttir og eg. Eg hafði flutt
í herbergið legubekk til að sofa á, — því að eg lagðist síðast ■—
og eftir að eg varð veikur lá eg á lionum. Mér leið illa, hafði
nokkurn hita. Við vorum að frétta um mannalátin. Ef ein-
hver var, sem leit inn, voru það helztu fréttirnar, að fólkið
væri að hrynja niður. Maður gat því eins búist við að verða
næstur. Binn maður kom til okkar, sagði að margir dæju af
krampa, sem legðist að hjartanu, og svo dæju þeir á einu
augabragði Þetta voru ekki hressandi fréttir, en það var *
sem sljóleiki væri yfir ölllum. Á fjórða degi, eftir að eg
lagðist, leið mér mjög illa. Eg fer að taka eftir því, að mér
finst fæturnir á mér dofna og kólna; þetta smáfærðist svo