Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 11

MORGUNN
137
hafði með mér, og sat á stól þar í stofunni — veran stóð fyr-
ir aftan hann og laut fram yfir hann. Eg hafói ekkert orð á-
þessu þá, en nú brá svo við,að manninum varð snögglega ilt;
hann gat ekki haldist viS í stofunni og varð aö fara út. Þar
bráði af honum, og þá fyrst, er hann var kominn inn aftur,
sagði eg, hvað eg hefði séð hjá honum. Eg get þess til þess
að mönnum skiljist, að manninum gat ekki orSiS ilt af því að
hann hefði heyrt, hvað hjá lionum væri.
Með okkur var sambandsmiðill, og nú fann liann, að hann
varö að fara í sambandsástand. Þegar hann er kominn í þaö,
sé eg; að til hans kemur þessi vera, og þá eftir örstutta stund
kemur fram úr honum ógurlegt, dýrslegt hljóð. Svo fóru að
koma afskaplega ljót orð, og mjög óvingjarnleg í okkar garð,
eftir því sem okkur skildist. En þá var farið að revna aö tala
vingjarnlega við veruna, og sumpart á þessum fundi, og sum-
part á öðrum fundum, sem haldnir voru hennar vegna, fórum
viiS að fá skýringar á þessu máli.
Samkvæmt þeim skýringum hafði þessi vera verið kven-
maður hér á landi, oröið fyrir rangindum af karlmanni og
látist erlendis í hinni mestu eymd og niðurlæging, og með
takmarkalausu hatri til þessa karlmanns. Okkur var jafn-
framt frá því skýrt, að það, að hún birtist í þessari undarlegu
mynd, væri með einhverjum, okkur óskiljanlegum, hætti, af-
leiöing af því niðurlægingarlífi, sem hún hafði lifað.
Við gerðum þær tilraunir, sem við höfðum vit á, til þess
aö fá hana til að fyrirgefa manninmn. Jafnframt urðum viö
þess áskynja, að enn ósleitilegri tilraunir voru geröar af hálfu
hinna ósýnilegu fundarmanna, til þess að vekja hjá henni
fyrirgefningarhuginn. Maðurinn, sem hún hataði, var þá lát-
inn, og eg hafði þekt hann. Ilinir ósýnilegu fundarmenn full-
yrtu, að verunni yrði ekki bjargað, nema liún fengist t-il að
fyrirgefa manninum. Og til þess hefðu þeir engin önnur ráð
en at> koma þeim saman. Svo virtist sem sent væri eftir mann-
inum. Hann kom, og eg sá hann. Sjálfur var hann sáttfús og-
mildur, en kvenveran var hin örðugasta. Viðureignin við hana
tók marga fundi, og henni lauk meö því, að mikið grátkast