Morgunn - 01.12.1923, Síða 68
194
MORGUNN
Var þett'a e'kki dýrlegt fyrirheit um imeiri opinberun úr
ósýnilegum heimi Guðs, ef þeir viidu aðeins gera sig hœfa
til og maklega þess, að veitahenni viðtöku? Enhefirekki kirk-
jan gleymt þessu fyrirheiti eða vantreystþví,aðmeira væri fá-
anlegt þessa gömlu opinberunarleið ? Og þó hefir á ölium
etærstu tímamótum kirkjunnar eitthvað nýtt komið fram eða
einhver fullkomnari þekking fengist. Og vér trúum því
margir, að nú standi yfir mjög merkilegir tímar í kristninni,
og að nýtt stig sé verið að stíga fram á við. Þroski mann-
anna, meðal annare fyrir hörmungarnar, sem þessi kynslóð
hefir orðið að þola, sé orðinn það meiri en sumra undanfar-
inna kynsdóða, að þeir geti nú tekið við meiri opinberun. Og
þá sé það stórfelt skref til undirbúnings hinni andlegu
framíor, að þjóðirnar hrindi áfengiseitruninni af höndum
sér. En oss er það og jafnljóst, að það er ekki ö n n u r op-
inberun en sú, er Jesús og postular hans fluttu heiminum,
ekki andstæð henni, heldnr þvert á móti í fylst.a samræmi við
hana, heinlínis áframhald af henni.
Það er sem vér heyrum Jesúm tala þessi orð, tii vor, sein
nú lifum: „Eg hefi enn margt að segja yður“.
Nú kant þú að spyrja: Er í raun og sannleika þörf á
meiri opinberun? Eigum vér að vænta þess, að andi sannleik-
ans haldi áfram að leiða oss inn í nýjan og nýjan sannleika?
Hvað finst yðnr? Ver værum naumast verðug þess, að nefn-
ast lærisveinar Krists, ef vér erum hætt að vænta þess. að
andi sannleikans leiði oss áfram til æðri og meiri þekkingar.
Getið þér ímyndað yður, kærir tilheyrendur, að kristin kirkja
hafi verið til þess >eins stofnuð, að endurtaka sífelt boðskap
postulatímabilsins, án þess að bæta nokkuru við þekking
sína, og til þess að draga út úr honum ákveðna trúarlærdóma
sem valdið hafa stöðugum deilum ‘l Var það aðalhlutverk
hennar, að hafa stöðugt um hönd helgar athafnir, stöðuglega
hinar sömu ár eftir ár, og öld <eftir öld, helgivenjur, sem reist-
ar eru að mestu leyti á trúarlærdómum löngu liðinna kyn-
slóða? — Á kirkjan jafnvel að halda fast í sínar gömlu kenn-
ingar eða trúarlærdóma, þó að að þær komi algerlega í bág