Morgunn - 01.12.1923, Side 35

MORÖUNN
161
þó að mennirnir nefndu svik og kæruleysi, því að það
hefir aldrei verið venja a'ð1 kalla það góðan smala, sem
svæfi í hjásetunni, og það daginn eftir fráfærur.
Eins og eg gat um áður, kom þetta oft fyrir, að eg
var vakinn í 'hjásetunni og ætíð á þeim tíma, sem við
átti í það skiftið. T. d. var sagt: „Nú eru ærnar komnar
upp í Kolása“, en þangað var eg oft vanur að láta þær
'fara, og færa mig svo þangað með1 þeim. Þetta var því
eins og nákvæmlega væri litið eftir ánum. og eg svo látinn
vita um það.
Ekki dreymdi mig neitt um þessar mundir, sem eg
man eða sem eg tel markvert. Það sem á undan er sagt
tel eg tæplega drauma. En þegar eg kem yfir fermingu,
fer eg að verða var við, að mig dreymir ýmislega fyrir
dagtegum viðburðum. Oftast voru þeir draumar líkinga-
fullir. T. d. einu sinni dreymdi mig, að eg væri að koma
utan úr Flóa með þungan og erfiðan krísbagga á bakinu.
Mér fanst eg vera að sligast undir honum. Daginn eftir
fann eg eina beztu ána, sem mér þótti mjög vænt um,
dauða niðri í forardýi. Eg bar hana heim og veittist mjög
erfitt, bæði vegna þess, hve byrðin var þung, og svo var
mér þungt í huga út af missinum. Leið mér því illa bæði
tá sál og líkama.
Eg ætla áð’ setja hér einn draum, sem var lengri en
aðrir, og að því er mér finst, ltom líltingin í draumnum
vel heim við veruleikann, sem síðar kom fram.
Draumurinn um Jón.
Skamt frá þeim bæ, sem eg ólst upp á, bjó ekkjau
Marta Níelsdóttir (systir próf. Har. Níelssonar). Hún
liafði þá verið ekkja um nokkur ár. Eg mundi aðeins eftir
manni hennar, Jóni Oddssyni, hafði séð hann veikan í
rúminu.
Nótt eina í ágústmánuði dreymdi mig svo draurn
þennan: Eg þóttist staddur á Álftanesi. Eg var þar iuni
í stofu ásamt Mörtu, og þótti mér maður hennar, Jón liggja
11