Morgunn - 01.12.1923, Síða 4

130
MORGUNN
J)að var töluvert, því að þá var siður a"ö kenua börnunum
þess háttar meira en nú gerist.
Á heimili foreldra minna var gömul kona, sem Kristbjörg
hét. Við vorum feikna mátar; eg svaf hjá henni og hún hugs-
aði um mig, eins og hún ætti mig. Mér fanst oft eins og eg
sjá bana í tvennu lagi; en ef jeg sagði við liana: „Þú ert í
tvennu lagi, það er önnur Kristbjörg við hliðina á þér, eg
sé hana; hún er alveg eins og þú, bara svo lítið daufari,“ þá
reiddist hún mér ætíð og þaggaði það niður í mér. Og svo-
vænt þótti mér um liana, að aldrei sagði eg þetta neinum,
með því að hún lagði líka mikla áherzlu á, að eg væri eklri
að tala um þetta, svo neinn heyrði — það var enginn draugur
með sér. Enda er eg líka viss um, aS þar hefir hún haft rétt
að mæla. En nú í seinni tíð hefi eg þózt skilja, að þetta hefir
verið það, sem kallað er að hafa tvífara, eða það að sama per-
sónan sést á tveimur stöðum.
Eg var á 8. ári, þegar eg var fyrst við fermingu, og þann
dag man eg enn eins vel og þegar eg kom heim frá kirkjunni.
Börnin grétu mikið, meðan á ræðu prestsins stóð, og eg fór
líka að gráta. En þegar fermingarathöfnin byrjaði, fanst mér
eg fara að sjá kringum börnin svo yndislegar hvítar verur og
það gerði mig nokkurn veginn glaða; því að mér þótti áltaf'
svo vænt um, þegar eg sá hvítu verurnar. Eg ímyndaði mér
það engla og þótti feikna vænt um þá.
Þegar eg var 10 ára, misti eg systur mína, 7 ára gamla;
hún dó á aðfangadagskvöldið. Eins og þið getið skilið, urðu
jólin döpur hjá foreldrum mínum og eins okkur systkinunum,
því að stúlkan var líka meS afbrigðum efnileg, skýr og vel
gáfuð. Uin kvöldið, rétt áður en 'hún sldldi við, fanst mér bað-
stofan öll fyllast af hvítum verum, sem mér fundust allar vera
svo góðar við hana. Loks fanst mér þær fara með mynd af
henni með sér, og þetta varð einhvem veginn svo óskiljanlegt
bamsviti mínu. Eg vissi og sá, að hún lá í sínu rúmi, en mér
fanst líka verurnar fara með hana á burt. Mig langaði til að
segja foreldrum mínum og systkinum frá þessu, en þorði það
ekki. Eg óttaðist, ati það yrði sagt vitleysa, eins og vant var..