Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 45
MORGUNN
171
;'á afarstóru hlutverki, sem þessi maður hafi átt að vinna og
hafi unnið, einmitt í þessum veikindum Jóns.
Við eigum svo bágt með að geta í eyðumar. Við vit-
um því miður alt of lítið um alt það starf, sem unnið er á
bak við það tjald, sem skilur heimana. Eg er sannfœrður
um, að ef við sæjum eða vissum um þótt ekki væri nema brot
af því, þá myndum vér fyllast lotningu fyrir þeirri um-
hyggju og ástúð, sean (>g er sannfærður um, að oft er sýnd
.á því sviði.
Maðurinn í grænu peysunni.
Sumarið 1914 var eg austur á Reyðarfirði við sjóróðra,
æins og áður er getið. Eg átti heima við botninn á firðin-
um. Við fórum heim á hálfsmánaðarfresti og vorum heima
nokkra daga. Það var seint á sumrinu, er eg var heima, og
svaf einn í stofu, að eg vakna og mér finst vera bjart-
ara í stofunni en eg annars bjóst við. Sé eg þá, hvar mað-
ur stendur við rúmstokldnn minn og er hálfboginn, eins og
:hann sé að leita að einhverju undir rúminu. Hann er í græn-
leitri prjónapeysu; annað sá eg ekki af fatnaði hans, því að eg
sá að eins á bakið á honum. Mér dettur í 'hug, að þetta muni
vera bróðir formannsins míns, er þá var úti í verstöð utar með
firðinum, og að hann muni hafa komið heim um lcvöldið, og
sé nú að leita sér að sokkum, sem voru í kassa undir rúm-
inu Eg ætla að fara að tala til hans, en þá réttir hann sig
upp, og eg sé, að þetta er ckki maðurinn, sem eg liélt að
það væri. Eg skil ekkert í því, að liann skuli ekki yrða á
mig. Eg ætla þá að grípa til lians, en finn ekki neitt. Iíann
hrekkur dálítið aftur á bak og einx og líöur yfir að borði,
•sem stóð beint á móti rúminu, og þar sé eg að hann leysist
upp og verður að gufukendri slæðu, og svo hverfur liann
með öllu.
Um mórguninn, ])egar eg lcom á fætur. var kominn mað-
uí* utan af Eskifirði. Þegar hann var farinn, sagði eg liús-
móður minn frá því, sem eg hafði séð kvöldið áður, og ]iegar
«g hafði lýst manninum, sagði hún að þetta væri lýsing á