Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 56

182
MORGUNN
Ljósin á altarinu.
Síðastliðið sumar var eg við jarðarför uppi í sveit
Það var verið að jarðsyngja gamla konu, sem hafði verið
óskaplega mikil mœðukona. Iíún var búin að missa næstum
því alla vini sína og vandamenn. Hún hafði síðustu áratugi
átt við afskaplegt heilsuleysi að stríða. Hún hafði verið
mjög góð kirnningjakona mín, og mér þótti vænt um að
geta verið við þessa athöfn, er jarðnesku leifar hennar
voru færðar til hinnar síðustu hvíldar. Eg sá hana mjög vel
í sínum andlega líkama. Er við komum í kirkjuna, telc eg
eftir því, að ekki hefir verið kveikt á altarinu, og sé eg
strax, að henni feiiur það illa. Eg var því að hugsa um
að tala um þetta við kirkjubóndann, sem eg var vej
kunnugur.
Mér sárnaði að þetta sky.ldi hafa gleymst, því kona
þess hafði ætíð haft það markmið að gleðja alla sem hún
til náði. Eg sá þá koma dótturdóttur gömlu konunnar, sem
líka var dáin, og hafði verið augasteinn ömmu sinnar,
og þá ekki síður fyrir það, að móðir hennar hafði dáið
frá henni nokkuð 'ungri, og 'hún þá verið með ömmu sinni
eftir það. Eg sá þessa dótturdóttur hennar koma með skín-
andi fallega ljósastjaka. með ljósum og setja á altarið. Eg
mun seint gleyma þeim gleðisvip er kom á andlit ömm-
unnar er hún sá þetta. Ánægjan eins og ljómaði af andliti
hennar, og mér sýndust guilin tár glitra í augum hennar.
Meira ljós, meira ljós, það hefir um margar aldir verið hróp
þeirra sem unna því, sem fagurt er og gott, og þeirra sem
þrá sannleikann.
Mér datt í liug, er eg sá ljósin á altarinu, sem komin
voru frá œðri stöðimi, hvílík unun væri að hverfa heim, eftír
unnið dagsverk, ef svona væri tekið á móti manni. Að
ganga á fund vina sinna og þá ekki síður, ef þeir koma á
móti manni með eða í himneskum ijósljóma, það er áreið-
anlega guðdómleg stund.