Morgunn - 01.12.1923, Síða 5

MOR6UNN
131
En nú var mér orSiS þetta meiri helgidómur, og nú vildi
eg ekki láta segja það vit.leysu. Eg sætti mig því viS að eiga
þetta ein, og smátt og smátt ákvað eg að láta engan vita um
það, sem eg sæi, hvorki Ijótt né fallegt.
Þannig liðu nokkur ár. Svo kom til foreldra minna piltur
á lík\i reki og eg, og sjálfsagt hefir hann haft einhverja und-
arlega hæfileika líka. Einu sinni segir hann við mig: „Iíe.yrir
þú aldrei vera talað kringum þig, þó að þú sjáir engan
mann 1“ Eg lcvað nei við því; en þetta var nóg til þess að
við fórum aS ræða þessi leyndarmál oklcar saman, og nú höfS-
um við nógar sögur að segja livort öðru, — eg af sýnum, en
hann af heyrnum, og við undum okkur afskaplega vel, því að
nú fengum við þá hvort um sig manneskju, sem vildi hlusta á
á oklmr. En sú gleði varð skammvinn. Hann fór burt eftir 2
ár og við sáumst tiltölulega sjaldan eftir það. Svo varS hann
heilsulaus og dó rúmlega tvítugur hér í spítala. Hann skrif-
aði mér bréf nokkurum dögum áður en hann dó, og sagði mér
þá, að nú væri hann farinn að sjá verurnar, sem eg hefði ver-
ið að segja sér af, og var mjög ánægður útaf því, að nti bæði
sæi hann og heyrði. Hann sagðist vita, að hann ætti stutt eft-
ir ólifað, en kva'öst ekkert kvíða fyrir; að eins sagði hann
sig langaði til að sjá mig, áöur en hann færi af þessum heimi,
svo að við gætum enn einu sinni rætt um þetta leyndarmál
okkar. Það varð nú samt ekki, því að eg fékk ekki bréfið fvr
en tveim dögum eftir að hann dó, og þótti mér það afskaplega
leiðinlegt. En svo í hittiðfyrra, þegar Peters var hér, og eg
fékk fund hjá honum, kom þessi piltur hjá homun í sam-
bandsástandi og minti mig á eitt kvöld, sem við liöfðum sér-
staklega mikið talað um þetta. Mr. Peters lýsti honum afar
nákvæmlega, og þegar hann var að lýsa honum, fór eg aö sjá
hann. Iíann hefir hvorki fyr né síðar lcomið á tilraunafundi,
sem eg hefi verið á, svo að eg hafi séð hann. Eftir dauða þessa
pilts varð eg aftur ein með hugsanir mínar um þessar sýnir,
sesm eg skildi þá ekkert í. En nú fanst mér sjálfsagt. að þogja
seni dyggilegast. Mýr fanst þetta nokkurs konar helgidómur>
9*