Morgunn - 01.12.1923, Blaðsíða 37

MORGUNN
163
f'ö&ur aníns og okkar. Nokkrum sinnmn fanst mér eg finna
nálægð föðnr míns, og fanst sem hann vildi kjálpa mér f
vandamálum búskaparins. Var það einkum á sumrin, að
mig langaði til að hann væri komitm með ráð sín, því að
hann var mjög góður að sjá út- veður. Var oft, þótt mér
sýndist helzt útlit fyrir húðarrigningu, að þá sagði hann
okkur að íara að breiða hey, og brást þá sjaldan að þerrir
yrði. Mér fanst eg oft njóta þessara hæfileika hans, eftir
að hainn var dáinn.
Einn vetur nálægt tveimur árum eftir að faðir minn
dievr, er það síðari hluta vetrar að snjókoma er mikil
og talsverð harðindi. Voru margir hræddir um heykneppu
og þar á meðal vorum við. Leitaði eg þá ráða Gu'ðm. Val-
geirs, og kom okkur saman um, að bezt myndi að fá korn-
raat handa kúm og hestum, svo hægt væri að minka hey-
gjöfina. Er svo þetta rætt frekar við móður mína, og verð-
ur það fasfc ákveðið. En nokkru áður en þetta átti að fram-
kvæmast, dreymir mig draum þann, er hér fer á eftirr
Draumurinn um heyið.
Eg þóttist staddur úti við og fara ofan í kúa-heygarð-
inn. Eg man, að það er talsvert eftir af vetrinum, en í
garðinum er ekki eftir nema lítill töðukleggi. Eg er að
hugsa um, að ekki muni verða mögulegt að láta þetta end-
ast til vors. f þessum svifum kemur faðir minn. Eg man
ekki í svefninum að hann er dáinn, en man það, að hann
hefir ekki verið heima, eða eins og hann komi sem gestur.
Eftir að við höfum heilsast, fer eg að tala við hann
um beyið, hve hér sé lítið eftir o. s. frv. „En nú ætla eg
að fara í kaupstaðinn, og sækja ikom og mél til þess að
gefa kúnum og hestunum, svo hægt verði að minka hey-
gjöfina“. „Heldurðu að þú þurfir þess“, segir pabbi. „Það
er svo dýrt fyrir ykkur, og þetta verður nóg“. Síðustu orð-
in sagði hann með ákveðinni áherzlu, eins og hann væri viss
um það, sem hann segði. Eftir þetta hvarf hann mér, og
eg vaknaði.
11*