Morgunn - 01.12.1923, Side 91

MORGUNN
217
xnaður hennar enn bendingu. Ber liann hana þá aftur í bjarta
geislann; sá hún sig þá enn, sem í spegli, og varð mjög undr-
andi, því að nú var hun hrein og greidd og snoturlega búin,
og þó skifti mestu, að augun voru orðin eins og í öðru fólki.
Þetta vakti henni mikinn fögnuð, nú vrði hún ekki hrædd við
sumt fólk eins og áður.
Nú sveif draummaöur hennar aftur með hana sömu leiS
til baka, og kennir lnin þá hvorki kulda né liræðslu. Svona
ferðuðust þau, unz hún þekkir heimilið liérna. Sér hún þá
allar hurSir lokaðar og skilur ekki, hvernig verði inn komist.
Bkki varð það þó til fyrirstöðu. Ilann leggur hana þá aftur
í rúmið og brýnir fyrir henni aS muna vel númer allra sálm-
anna, er hann hafði sungiS. Ilún kveðst þá verSa svo hrædd,
er hann sýndi á sér fararsnið, og biður hann í guðsbænum að
yfirgefa sig ekki. Bað hann hana þá að vera rólega, hún sé
hjá samvizkusömu fólki og hann skuli vitja hennar, þegar hún
sofi næst; það sé að eins áríSandi, að hún trúi sér.
Um morguninn, er María vaknar, finst henni, aS hún sé
orðin alt önnur manneskja. AS vísu finst henni líkami sinn
örþreyttur eins og eftir strangt erfiði, en hugsunin er óvenju
skýr, og geöið glatt og rólegt. Þegar Helga vitjaði Maríu, sem
hún gerði á liverjum morgni, sýnist, henni skyndilega ljóma
skær birta umhverfis sig og Helgu. Segist hún þá spyrja Helgu,
livort hún sjái ekki breytingu í augum sér. Jú, æðið og sljó-
leikinn er horfið, en rósemi og vitsmunir komið í þess stað.
Næsta kvöld er María beðin aö spyrja draummann sinn,
hvað jurtin heiti. Nú dreyraii' hana, að lnin sé stödd við skrúð-
garðinn hinn mikla og sé að biðjast fyrir. Kemur þá draum-
maður hennar t.il hennar; þykist liún þá þegar spyrja liann
eins og fyrir var lagt, hvað jurtin heiti. Við þessa spurningu
varö hann svo hryggur, að hún fann tár hrynja af augum
hans ofan yfir sig um leið og liann sagði: „Veiztu enn ekki,
hvað miskunn guðs er mikilf ‘ Pinst henni þá hún blygðast
sín svo óumræðilega og fari að hugsa um, livað það væri hræði-
legt, ef liún dæi svona ófullkomin, sem hún væri, og hvað
það væri líklegl, að hún fengi aldrei að vera hjá börnunum