Morgunn - 01.06.1935, Blaðsíða 32
26
MORGUNN
innan vorra situr þilja;
þylur sá ei langan lestur,
en lætur sína meining skilja.
En — ef ekkert á oss bítur,
engill fer, — og lánið þrýtur.
Eg trúi þessu sama, sem Grímur Thomsen trúði um þetta
efni. Eg trúi því, að við ættum að rækja samvinnu og
sambúð við þessa engla. Og af því að fæstir geta verið
á sambandsfundum, eða eru þar að minsta kosti ekki, þá
hygg eg að önnur sambandsleið sé ekki greiðfærari en sú
að sækja guðsþjónustur og hugsa þar um þá, sem Grímur
Thomsen nefnir »engla« — gera guðsþjónusturnar með
þessum hætti að sambandsfundum. En það er að gera við
því sem er, segir gamalt máltæki. Fólk heíir ekki þennan
skilning á guðsþjónustum, sem eg er að minnast á. Og
það kemur til þess að hlusta á prédikunina — og fæstir
til neins annars. Það liggur í augum uppi, að því meira
áriðandi er það, frá ldrkjunnar sjónarmiði, að efninu í
prédikununum sé svo háttað, að fólk vilji koma og hlusta.
Mig hefir oft furðað á því, hve hljótt hefir verið um þessa
hlið málsins, þegar menn hafa verið að ræða kirkjumál.
Þeir hafa talað um nýja handbók, nýja sálmabók, útbreiðslu
biblíunnar, kirkjuráð, leikmanna starfsemi, kirkjublað o. s.
frv. Bezt gæti eg trúað þvi, að þó að alt komist í fram-
kvæmd, sem verið er að tala um — og margt af því er
komið í framkvæmd, — þá komi það ekki einum manni
í kirkjurnar, umfram þá, sem nú sækja þær.
Eg rakst hér um daginn á prédikun eftir síra Harald
Níelsson í einu Reykjavíkur blaðinu. Hann flutti hana fyrir
rúmum 9 árum. Þar segir svo: »Nýlega skrifaði einn vina
minna mér bréf og í því sagði hann meðal annars þetta:
Nú er hljótt um kirkjumálin, og það er ef til vill bezt.
Nýja reformationin gengur sinn gang, og henni miðar
áfram á hverju ári. Hugsanirnar síast einhvern veginn mann
frá manni, eða berast jafnvel í loftinu«.
Haldið þið ekki, að þessari reformation hafi miðað