Morgunn - 01.06.1935, Side 49

MORGUNN
43
samræðum. Eg gekk því til þeirra til að forvitnast um,
hvað væri á seyði.
»Hvað hefir komið fyrir?« spurði eg.
Svo hafði viljað til, er sonur vinar míns var á heim-
leið úr skólanum, að hann hafði gengið helzt til nærri
hestum nokkrum, er höfðu verið tjóðraðir við girðingu þar
rétt hjá. Einn hesturinn hafði alt í einu gengið örlítið aftur-
ábak og þvinæst slegið afturundan sér og slegið hann i
höfuðið. Hann var borinn heim meðvitundarlaus. Læknir-
inn sagði hann hafa fengið heilahristing og taldi líf hans
i hættu.
Eg flýtti mér heim. Mér er ógleymanleg hjartasorgin
í svip vinar míns, þó að hann reyndi að sýnast rólegur
vegna konu sinnar. Eg tók hann afsíðis og ætlaði að reyna
að fá hann til að tala um önnur efni, en hann virtist ekki
geta fest hugann við neitt.
Alt í einu leit hann á mig og sagði: »Eg er nú sann-
færður um, að alt er þetta dumbrauða steininum að kenna«.
»Hvað ertu að segja?« mælti eg. Og samstundis flugu
mér í hug sögurnar áðurnefndu. Eg reyndi eigi að síður
til þess að fá vin minn ofan af þessu og leiddi honum
fyrir sjónir, hvílík heimska það væri að ætla dauðan hlut
valdan að þessu. En það var árangurslaust. »Eg veit, að
þetta er töfrasteinn«, mælti hann. »Þar sem aðeins ein
beinagrind var í dysinni, þá er auðsætt, að hér er um að
ræða dys einhvers af töframönnum þeirra, og eg verð að
homa honum undir eins á sinn stað«.
Eg skal geta þess, að í þorpinu var einn Ástralíu-
negri. Hann var eini lifandi afkomandi ættar einnar, sem
«inu sinni hafði ráðið lögum og lofum á þessum slóðum;
hann var ágætur hestamaður, en næði hann í áfengi, var
bann hreinasti vandræðagripur. Við tókum nú það til
bragðs að reyna að leita hann uppi og vita, hvort hann
gæti sagt okkur nokkuð, er styrkti grun vinar míns, er
tnér virtist þó fjarstæða ein. Eftir nokkra leit fundum við
hann steinsofandi í veitingahússgarðinum. Okkur tókst að