Morgunn - 01.06.1935, Side 86

80
MOEGUNN
Og gesturinn sjálfur? í geislum hann stóð,
í glitskykkju síðúlpan breyttist,
í helgidjásn hötturinn breyttist,
er sindrandi rúbínum, rauðum sem blóð,
í rósbjarma kvöldsins skreyttist«.
Nú var allur ótti horfinn úr huga skáldsins, en í stað-
inn var kominn lotningarkend undrun. Skáldið fann það á
sér, að svona glæsilegur og göfugur gestur hlaut að vera
kominn í góðum erindum og að óhætt mundi að trúa
honum fyrir sér. Og skáldið segir:
»Hann lagði höndina á höfuð mér,
og huga minn gagntók blíða,
svo regindjúp rósemd og blíða.
Mér var sem hann lyfti, lyfti mér
í ljósheima bjarta og víða«.
Eg er ekki í nokkrum efa um það, að hver sá er náð
hefir tökum á kjarnanum í guðspeki og spíritisma, mun sjá
í gestinum, sem kemur »neðan Djúpadal« — dauðanum
sjálfum — glæsilegan og göfugan sendiboða, og að gest-
urinn mun lyfta honum — eins og skáldinu — »í ljós-
heima — bjarta og víða«.............
Gréiar Fells.