Morgunn - 01.06.1935, Blaðsíða 133

M 0 11 G U N N
127
úr þrautum þeirra. Eg fór að bera saman mitt Iíf, sem var
þreytandi fyrir sjálfa mig og lagði ekkert til ánægju
nokkurs manns, saman við líf þessara hjúkrunarkvenna. Eg
fór að þrá það, að eg gæti líka unnið slíkt verk, en eg fann,
að eg var allsendis óhæf til þess, óverðug þess, og hafði
ekki mátt til þess að losa mig við þær dapurlegu hugs-
anir, sem snerust allar um sjálfa mig og voru orðnar að
föstum vana.
Fáeinum vikum eftir að eg kom í spítalann í fyrsta
sinn fór eg þaðan út einn morgun og fann þá að eg gat
ekki lengur afborið þetta gagnslausa ógæfulíf, sem eg
lifði þá, og var ráðin í því að finna einhverja leið til þess
að Iosna við það. Eg ráfaði stefnulaust stunduin saman,
settist við og við niður, þegar eg fann eitthvert sæti og
hugleiddi réttmæti sjálfsmorðs. Eftir því sem tíminn leið,
varð mér sjálfsmorð altaf hugleiknara; það varð veikara,
sem með lifinu mælti. Að lokum varð eg sannfærð um
það, að það bezta sem eg gæti gert, bæði fyrir sjálfa mig
og þá, sem áttu við þá óhamingju að búa að vera bundnir
mér skyldleika böndum, væri það að fyrirfara mér. Eg átti
ekki annað eftir en að afráða, hvernig eg ætti að gera það.
Meðan eg var að velta fyrir mér ýmsum leiðum, sem
eg gat farið til þess að binda enda á þetta líf, sem eg var
farin að fá óbeit á, og reyna að ákveða, hverja þeirra eg
ætti að velja, heyrði eg viðkvæði við gamlan sálm, sem
eg kannaðist við. Þá sá eg að eg var að fara fram hjá
kirkju. Eitthvað, sem eg virtist ekki ráða við, knúði mig
til að fara þar inn. Það var fyrsta guðshúsið, sem eg hafði
komið inn í eftir andlát föður míns.
Sálmurinn, sem þarna var verið að syngja, var eftir-
lætissálmur föður míns; eg hafði oft sungið hann fyrir hann
á þeim ánægjuríku dögum, sem nú virtust svo langt að
baki mér. Orðin og lagið komu við einhvern tilfinninga-
streng, sem eg hafði haldið að ekki væri Iengur til i mér.
Eg lét fallast niður í næsta sætið, tók höndunum fyrir and-
litið og grét beisklega.