Morgunn - 01.06.1935, Side 61

MORGUNN
55
kennileg og merkileg fyrirbrigði, er gerðust í sambandi við
hann. En Dubois brosti að öllum þessum sögum; hann var
ákveðinn efnishyggjumaður, og það er nægileg skýring á
afstöðu hans gagnvart sálrænum fyrirbrigðum. En hann
hafði unnið sér álit og virðing stéttarbræðra sinna fyrir
rannsóknir þær og athuganir, er hann hafði gert á eitur-
lyfjum og verkunum þeirra. En þá er honum hafði tekist
að hefta útbreiðslu veikinnar, minkuðu annirnar smátt og
smátt, svo að hann eignaðist fleiri fristundir. Það var því
eitt sinn, er hann hafði venju fremur lítið að gera, að
honum datt í hug, að það gæti nú verið nógu gaman að
ná í hjarðsveininn og fá að sjá eitthvað af brellum hans,
er hann var sannfærður um, að hann beitti við Pétur og
Pál. Hann gerði nú Arabanum boð að finna sig. Abdul
Quab, svo hét hjarðmaðurinn, varð við þeim tilmælum og
kom heim til hans. Hann sagði nú lækninum, að hann
skyldi hugsa um einhvern hlut heima í höll sinni í París,
sem hann langaði til að sjá. Dubois beindi hugsunum sín-
um að málverki einu heima í höll sinni. Málverk þetta var
talið um Ví niiljón franka virði, og hafði verið lengi í eign
<ettarinnar.
»Snúið þér yður við«, sagði Arabinn.
Læknirinn gerði svo, og hann ætlaði varla að trúa
sínum eigin augum. Málverkiö hékk þarna á veggnum fyrir
framan hann.
»Herra minn«, sagði Arabinn, »þér megið gera hvað
sem yður sýnist við myndina í dag, en eg verð að vera
búinn að skila henni heim til Parísar fyrir sólsetur«.
Að svo búnu fór Arabinn aftur til að líta eftir kindum
sínum. En Dubois fekst ekki til að trúa sinum eigin aug-
um. Þetta gat ekki verið veruleikur, nei, alveg ómögulegt,
en hann hafði ekki aðeins séð það, hann hafði líka hand-
leikið það. Þetta hlutu uð vera einhver sjónhverfingabrögð.
Hann sendi nú eftir chef d’ Annexe, póstmeistaranum,
og skurðlækninum við sjúkrahúsið. Þeir sáu málverkið jafn-
vel og hann, handléku það, svo það var ekki um að vill-