Morgunn - 01.06.1935, Qupperneq 69

MORGUNN
63
úr forminu, telja listina eiga sitt takmark algerlega í sjálfri
sér, og að henni komi þarfir lífsins ekkert við, þeir leggja
aðaláherzluna á hugsanirnar, hugarstefnuna, þegar þeir
fara að meta gildi bókmentanna frá liðnum timum. Það
eru hugsanirnar, sem hafa valdið straumhvörfum og ráðið
framþróun mannlifsins.
Eg geri ráð fyrir, að til þessa, sem eg hefi nú minst
á, kunni að mega rekja ræturnar að því, sem bókum mín-
um hefir stundum verið fundið til foráttu, að of mikið beri
þar á lífsskoðun minni. Síðan er eg fékk nokkura ákveðna
lífsskoðun, hefir hún legiö mér í miklu rúmi. Mér hefir
fundist það skipta svo miklu máli að komast til viðurkenn-
ingar á því, að við höfum ekki sálir, heldur erum sálir þegar
í þessu lífi, og höfum jarðneskan líkarna. Það er afar mikils
vert unr þessa líkama okkar. Það er mikils vert um húsin
okkar, að þau séu hlý og björt og þægileg. En úr húsun-
um eigum við að fara, og það er meira vert um okkur
sjálfa. Það er líka meira vert um okkur sjálfa en um líkam-
ana, sem við eigum að yfirgefa, líkamana, sem verða að
dufti. Sálirnar, við sjálfir, eiga að lifa og berjast fyrir sinni
fullkomnun um eilifðir eftir að hús okkar og likamar eru
orðin að sama sem engu. Þess vegna er mest vert um
sálir okkar. Eg hefi ekki getað stilt mig um að láta þeirr-
ar sannfæringar, þeirrar vissu getið.
Eg ætla ekki að fara að þreyta ykkur á því, að gera
nákvæma grein fyrir lífsskoðun minni. Á henni eru auð-
vitað margar hliðar, eins og á lífsskoðun allra manna, sem
hafa hana nokkura. En mig langar til að taka það fram
að endingu, að eg hefi þá sannfæring, að það sé mönn-
unum sjálfum að kenna, ef þeir fá ekki einhverja hjálp í
örðugleikum sinum frá æðri máttarvöldum — þó að ekki
sé sjálfsagt, að einstaklingunum verði æfinlega um það kent.
Og eg er sannfærður um, að mennirnir séu þess verð-
ir, að þeim sé hjálpað. Það er sannfæring mín, að menn-
irnir séu góðír, ef nógu djúpt sé eftir grafist. Það hefir
verið mikil tizka í bókmentum heimsins að tala illa um