Morgunn - 01.06.1935, Qupperneq 131

MORGUNN
125
ið í sýninni, væri nú komið fram; að faðir minn væri dá-
inn og að þessir menn vissu það, en þyrðu ekki að segja
mér það.
»Faðir minn er ekki kominn aftur«, svaraði eg; »en
hvers vegna eruð þér með þessum hræðslusvip, Andrés?
Eruð þér með nokkurar vondar fréttir til mín?«
»Nei«, svaraði hann, leit niður fyrir sig og flýtti sér
burt. Rétt á eftir kom læknirinn inn. Á sama augnabliki
sem eg sá framan í hann vissi eg, að hann kom með
fregnina um andlát föður míns, en þorði ekki að segja mér
þetta. Mér datt i hug að gera honum það auðveldara.
»Þér eruð kominn til að segja mér, að faðir minn
hafi orðið fyrir slysi, eða annað verra — að hann sé dá-
inn«, sagði eg.
»Hann hefir meiðst illa«, svaraði hann, »og — og
þeir eru að bera hann inn«.
»Hvers vegna segið þér mér ekki sannleikann nú,
læknir?« sagði eg. »Eg veit, að faðir minn er dáinn«.
»Eg má ekki þræta fyrir það við yður«, sagði hann
og var hik á honum. »Hann er dáinn«.
Eftir fáeinar mínútur var andvana lik föður míns bor-
ið inn í húsið.
Eftir jarðarförina spurði læknirinn mig, hvernig á því
hefði staðið, að eg hefði verið svo sannfærð um, að faðir
minn væri dáinn, áður en hann hefði sagt mér það. Þá
sagði eg honum frá sýn minni. Hann sagði mér, að alt,
sem fyrir mig hafði borið í sýninni, hefði í raun og veru
gerst; að hann og bróðir hans hefðu gert einmitt það, sem
eg hafði séð þá gera; að hann hefði sagt nákvæmlega
sömu orðin, sem eg hafði heyrt hann segja.
Faðir minn hafði dáið af hjartabilun. Eg fékk ekki að
vita það fyr en eftir andlát hans, að honum hafði um tvö
síðustu árin verið kunnugt um sjúkdóm sinn, og að hann
gæti dáið á hverri stund. En hann var hugaður hermað-
ur, og hann tók dauðadóm sinum með sama rólega hug-
rekkinu, sem hafði fleytt honum gegn um allar skelfingar