Morgunn - 01.06.1935, Blaðsíða 98

92
MORGUNN
af henni og hún kemur fram með svo margvíslegar sann-
anir fyrir því, að hún sé dóttir mín, að eg er ekki í nein-
um vafa um, að hún væri það raunverulega sjálf. Þá voru
liðin meira en 2 ár frá því hún fluttist inn í hinn ósýni-
lega heim.
Þann 28. desember árið 1932 var eg á fundi hjá
Sesselíusi Sæmundssyni. Það kvöld töluðu vinir minir frá
hinum ósýnilega heimi margt við mig, dásamlega fagurt
og margt fræðandi. Æskuvinkona mín var búin að tala
við mig langt mál. Þá segir hún: »Vinur minn. Þú ert nú
ef til vill i vafa um, hvort það sé nú Jóhanna þín, sem er
að tala við þig. Eg ætla að spyrja þig, hvort þú munir
eftir litlu atviki, sem okkur fór á milli, þegar við vorum
saman á jörðunni. Manstu ekki eftir, þegar þú breiddir
kápuna þína yfir mig í skúrinni?« Eg svaraði því jáiandi,
því að eg mundi það, þegar á það var minst. Skýring á
þessu atviki fer hér á eftir.
Við vorum þennan dag úti á engjum við heyvinnu,
við slátt og rakstur. Veður var heldur kalt og töluvert
regn. Eg sé, að Jóhanna leggur frá sér hrífuna, gengur frá
fólkinu og hverfur fyrir dálítið hæðardrag, sem á milli bar,
og hverfur þar á bak við. Mér datt í hug, að ef til vill
gengi eitthvað að henni, og fer því strax á leið til henn-
ar. Hafði hún þá lagt sig fyrir í svolitlu afdrepi fyrir vind-
inum. Þegar eg hafði fengið að vita, hvernig henni leið,
fór eg úr oliukápu, sem eg var í, og vafði henni utan um
vinstúlku mína, og gekk svo í burtu. En samt, eftir 19 ára
skilnaðartímabil á jörðunni og að viðbættu 13 ára dvalar-
tímabili hennar í hinum ósýnilega heimi, getur hún flutt
þessa endurminningu hárrétta til mín.
Þannig er þessi persóna búin að flytja til mín marg-
ar dásamlegar og rétt fram bornar endurminningar frá sam-
verutímabili okkar hér á jörðu, með aðstoð og milligöngu
Helgu Margrímsdóttur og Sesselíusar Sæmundssonar.
Seint í septembermánuði 1934 kom eg heim til Sess-
elíusar, sem oftar. Eg fæ samband við vini mína, með að-