Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 18

10
MORGUNN
og hafa skilið jarðneska líkamann eftir, búa enn í lík-
ama, að því er þeir sjálfir segja, með óskertri endurminn-
ing, skapgerð og persónuleika. Vér höfum komizt að þessu
með því að ná sambandi við þá með tali og skrift, eins
og vér gerðum áður, á meðan þeir voru á jörðunni. Þeir
geta haft samband við oss enn og virðast ekki vera langt
í burtu. Vera má að vér getum ekki gert oss að fullu ljósa
afstöðu þeirra til rúms og tíma, en getum vér það um
oss sjálf? Vitum vér að hve miklu leyti vér sjálf erum
háð rúminu og tímanum?
Vér höfum þegar lært af beinni reynslu vorri, að annað
hvort fyrir samverkan eters og efnis, eða með einhverju
öðru móti er sambandið við þá mögulegt enn. Og það hefir
sannazt, að endurminningin, kærleikurinn og persónuleik-
inn eru ekki afkvæmi efnisins, heldur að þau noti efnið
sem starfstæki.
Alt, sem á sér raunverulega tilveru, er varanlegt, og því
hættir líf vort ekki, þótt vér skiptum um starfstæki. Já,
og það er engan veginn víst, að vér skiptum raunverulega
um starfstæki, þótt vér hverfum úr hinum jarðneska lík-
ama. Vera má, að vér höfum verið að nota eterinn sem
starfstæki allt jarðlífið og að vér höldum áfram að gera
það. Verkun vor á efnið virðist vera óbein með eterinn
sem tengilið miili anda og efnis.
Atómulíkaminn, sem vér notum hér á jörð, er ófull-
komið og tímabundið verkfæri. Hann hrörnar og slitnar.
Eterinn hrörnar aftur á móti ekki né gengur úr sér, allir
eiginleikar hans eru fullkomnir, að svo miklu leyti, sem
vér vitum um. Þess vegna bendir allt til þess, að vér höld-
um áfram varanlegu lífi, þótt vér hættum að nota jarð-
neska líkamann. Hvað verður á æðri lífssviðum, vitum
vér ekki. Rannsóknir og tilraunir hafa aðeins full-
visað oss um hvað gerist á för vorri frá þessum heimi og
til hins næsta. .. . “
Þessi kafli, sem ég las yður nú, er vitanlega ekki annað
en örlítill þáttur þess, sem Sir Oliver Lodge hefir ritað um