Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 28

20
O R G U N N
aðir eru í trú á Krist. Og á það leggur hann megin-áherzlu,
að upprisa Krists standi og falli með því, hvort til er
upprisa dauðra: „Ef ekki er til upprisa dauðra, þá er
Kristur ekki heldur upprisinn“. En rökræðu sinni um
þetta efni lýkur hann með þessari fagnaðarríku fullviss-
un, sem byggðist á hans eigin, persónulegu reynslu: „En
nú er Kristur upprisinn frá dauðum sem frumgróði þeirra,
sem sofnaðir eru“.
Alveg í samræmi við þessa áherzlu Páls á upprisu Krists
sem grundvallarstaðreynd kristindómsins eru frásagnir
Postulasögunnar um prédikun Péturs, þar sem bent er á
það fyrst og fremst, hversu Guð hafi uppvakið Jesú, „og
lét hann birtast, ekki öllum lýðnum, heldur vottunum,
sem áður voru af Guði kjörnir, oss, sem átum og drukkum
með honum, eftir að hann var risinn upp frá dauðum“.
Það er því óhætt að fullyrða, að allt frá upphafi kristi-
legrar prédikunar hefir upprisa Krists verið ein sú megin-
stoð, sem boðskapurinn hefir hvílt á. Og ætti því sízt að
amast við þeirri viðleitni, sem miðar að því að styrkja
þá stoð og breikka undirstöður hennar, svo að hún geti
orðið grundvöllur undir trú sem flestra manna. Þeim.
sem eiga aðrar stoðir nógu styrkar til að staðfesta trú
sína, ætti ekki heldur að vera neinn ami ger með því, þótt
þeir séu styrktir, sem trúarveikari eru.
En nú skal vikið að hinu sérstaka efni þesa máls. Það
er, sem kunnugt er, í frásögunni um Tómas í 20. kap. Jóh.,
sem greinilegast er frá því skýrt, hvernig Jesús kom að
luktum dyrum. Auk þess má sjá hins sama merki í frá-
sögn Lúkasarguðspjalls um Emmausgönguna og e. t. v.
víðar. í Tómasar-sögunni mætast undrið og efinn. Jesús,
sem hafði verið af lífi tekinn, kemur tvisvar á viku fresti
til lærisveina sinna, þar sem þeir sitja fyrir luktum dyr-
um, ávarpar þá og lætur þá þreifa á sáramerkjunum eftir
krossfestinguna á líkama sínum. Tómas er fulltrúi efans,
er heimtar áþreifanlegar staðreyndir, en um leið þeirrar
heilbrigðu skynsemi, sem beygir sig fyrir vitnisburði