Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 56
48
MORGUNN
hjá mér, og kallaði strax: „Mín! Siss mín! Siss mín!“ Og
og ég linnti ekki látum fyrr en ég fékk myndina. Þetta
var gömul mynd af einni skólasystur móður minnar, sem
hafði andazt á meðan þær voru í skóla. Hún var yndis-
lega í'alleg stúlka, með Ijósgyllt, liðað hár og nafn hennar
var „Cecely“. Amma mín hafði verið að flytjast burt úr
húsi sínu og í skrifborði sínu hafði hún fundið þessa
gömlu mynd og sent hana móður minni. En þannig komst
það upp hver þessi „Siss“, bernskuvinkona mín var.
Einnig minnist ég þess, að hafa oft séð umhverfis mig
mikinn fjölda af börnum, sem enginn sá annar en ég.
Einkum léku þau sér í svefnherberginu á meðan ég lá
vakandi í rúmi mínu. Klukkustundum saman sat ég oft
undir borðinu eða úti í grasinu, með þessum leiksystkin-
um mínum, og ýmist sagði ég þeim sögur sjálf eða hlust-
aði á sögur þeirra. En aldrei gat ég snert þau, og stund-
um hvarflaði að mér sú hugsun, að það væri í rauninni
undarlegt, að hvorki gátu þau tekið upp leikföngin mín
né heldur tekið upp yndislegu blómin, sem lágu við
fætur mína. Móðir mín dró ekki úr þessum undarlegu
bernskuleikjum mínum. Hún hélt raunar að þetta væri
ekki annað en ímyndun ein, en ég var elzta barn foreldra
minna, og eina barnið þá, og henni þótti gott að ég
skyldi una mér ein og róleg við þesa leiki.
Um þetta leyti bjuggu foreldrar mínir í smábæ í Yorks-
hire. Andspænis húsi okkar, hinum megin við götuna, vai'
fallegur, stór skógur, fullur af yndislegum bláklukkum.
Þar undi ég mér oft og sá þar verur, sem ég hélt þá að
væru álfar, en sem ég veit nú að voru andar framliðinna.
Þannig átti ég minn eigin litla heim og lifði í honum.
En þegar ég fór að eldast og þroskast, var mér refsað fyr-
ir, að vera að segja frá þessa, sem fullorðna fólkið taldi
heimskulegar ímyndanir, og mér fór að skiljast, að eng-
inn tryði mér og að í þessum dásamlega heimi yrði ég að
lifa ein. Því næst byrjuðu skólaárin og þá fékk ég svo