Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 92
84
MORGUNN
Þá rak ég upp angistaróp: „Sjá, ég er í helvíti, og ég
hefi fyrirbúið mér það sjálf!“
Þá varð mér hugsað til himnaríkis, en ég þorði einskis
að biðja.
í andaheiminum er hugsunin verknaður, veruleiki, og
með þessari hugsun minni breyttist útsýnið. Ó, gæti ég
aðeins sagt frá þeim ljómandi sýnum, sem ég sá á þessu
örstutta augnabliki!
Hið jarðfasta, glæstasta flug jarðnesks ímyndunarafls,
sér ekki annað en skugga samanborið við það sólgyllta
land, sem ég sá og þær hamingjusömu, yndislegu verur,
sem byggðu það. Og ég sá einnig hvað þær höfðu verið á
jörðunni, jafn skýrt og ég sá hið óhreina líf minna félaga.
Ég sá að sumar þessar yndislegu verur höfðu verið krypp-
lingar, blindir og hungraðir menn, störfum hlaðnir fram
í andlátið og útslitnir af stríði og striti, en trúir allt til
dauða og góðir og ástríkir hver við annan. Allir þeir, sem
dvelja á þessum himnesku sviðum, í þessum löndum ljóss
og fegurðar, sem er virði þúsund ára þrauta að fá að sjá,
höfðu verið góðir, þolinmóðir, drenglyndir og hjálpsamir.
Hvílík dýrð var það ekki, að líta á hina góðu! Ó, að ég
hefði verið eitthvað í áttina við það, sem þeir voru! Ó, að
ég hefði látið eftir mig eitthvað öðrum til blessunar! Það
hefði getað orðið mér til blessunar nú! En á meðan ég
andvarpaði sáran, með orðum fallna engilsins hjá Milton:
„Ó, mig auma!“ hvíslaði unaðsleg, mjúk rödd að eyra
mínu: „Rís upp til starfa. Byggðu líf þitt upp að nýju.
Vinn þú að sáluhjálp þinni. Rís upp og gakk til föður
þíns!“ Ég hélt að þetta væri að eins draumur, Olga, og
ég hugsaði: Ég vil rísa upp ... Ég fór af stað og ég kom
hingað, þetta e'r fyrsti ávöxturinn af minni nýju ákvörðun,
ég fann, eða mér fannst ég finna, að eina leiðin til þess
að bjarga sjálfri mér, væri að bjarga öðrum. Þess vegna
kom ég hingað til þess að aðvara barnið mitt, til þess að
segja því, að ekki í kirkjugöngum, ekki í prédikunum,
ekki í góðverkum annarra manna finnur þú leiðina til