Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 78

70
MORGUNN
á árbakka, en í nokkurri fjarlægð virtist áin falla í mikið
vatn eða haf, en í því miðju var lítil eyja. Á henni stóðu
ein eða tvær miklar, hvítar steinbyggingar, geisilega
fagrar. Þegar ég leit, að því er ég hugði, aftur til lands,
sá ég yndisgræna skóga. Yfir öllu þessu hvíldi regnboga-
roði, sem mér er örðugt að lýsa, en liturinn var líkastur
dauf-gullnum blæ. Loftið var þrungið mjúkum, mildum
ljóma. Blámanum á vatninu, á himninum og yfir eyjunni,
get ég ekki lýst. Heizt mun eitthvað honum líkt að sjá a
fögrum degi við Miðjarðarhafið. En öll þessi endalausa
fegurð hins ytra umhverfis bliknaði hjá þeirri fegurðar-
kennd, sem streymdi í gegnum innri veru mína og altók
mig.
Ég varð ekkert undrandi þegar ég sá, að maðurinn minn
lá á hnjánum við hlið mína og héit vinstra handlegg sín-
um um öxl mína. Ég horfði inn í andlit hans og skildi
samstundis, að nú hafði bæn minni verið svarað — svarað
fullkomlega.
Jafnvel á blómaárum hans, fyrstu samveruárum okkar,
hafði ég aldrei séð hann eins og ég sá hann nú. Hann
var hinn sami og þó hafði hann tekið miklum breytingum.
Á hálsi hans og andliti var hraustleikablær. Hár hans var
ekki lengur grátt, það var aftur orðið þétt, bylgjað og
ljósjarpt. Augu hans ieiftruðu af hreysti og skýrleika.
Hann var í hvítum „flónels" fötum, samskonar og hann
klæddist gjarnan á jörðunni, og að svo miklu leyti sem ég
get sagt, var snið þeirra svipað og notað er á heitum
sumardögum á jörðunni.
Hann talaði til mín, og á meðan hallaðist hann yfir mig
og horfði fast inn í augu mín, eins og hann vildi greipa
hvert orð inn í endunninning mína um alla eilífð. Orðum
hans gleymi ég aldrei. Svo fast eru þau mótuð í minni
mitt, að ekkert getur þurrkað þau út.
Hann sagði: „Þú verður hér ekki nema stutta stund.
Reyndu að halda fast í allt, sem ég segi þér, og muna það.
Þú skalt ekki hirða um að muna öll atriði landlagsins