Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 71

MORGUNN
63
Dauðinn er ekki endir alls.
Eftir B. Abdy Collins, C. I. E.
Eftirfarandi grein virðist byggð á því, að í manninum
búi ódauðleg sál og undirvitund, sem sé lítt rannsökuð,
en hún muni vera það sama og sál. Menn skyldu nú ætla,
að ekki þurfi að eyða mörgum orðum að því að sálin sé til,
því að öllum, sem eitthvað hugsa um þessi mál, er það
fullljóst, að svo er. En það er eins og mönnunum sé gjarnt
á að sýna meiri efasemdir í þessum málum en flestu öðru.
Menn hafa gert meira úr starfi heilans en hann á skilið.
Heilinn er að vísu hið fullkomlegasta tæki, sem í líkam-
anum er, en hann getur ekki verið annað en móttökustöð
fyrir áhrif annarsstaðar frá. Hvaðan? Auðvitað frá öðr-
um mönnum og frá höfundi lífsins. Það, sem vantar í
þessum málum, er meiri rannsókn, dýpri rannsókn á mögu-
leikum mannsins, þar á meðal undirvitundinni. Þetta
er erfitt rannsóknarefni, en hugsum oss, að með slíkum
rannsóknum fegjust órækar sannanir fyrir framhaldslífi,
sem allir yrðu að lúta. Myndi þá ekki heimurinn verða
öðruvísi? Mér virðist vanta aðeins ofurlítið, til þess að
þessar sannanir fáist. Milljónir manna hafa sannfærzt.
En mennirnir eru tregir, og það þarf að halda áfram að
hlaða yfir þá sönnunum, til þess að þeir sannfærist.
Sá kafli, sem hér birtist, nefnir höfundurinn:
Maðurinn er andi.
Ef maðurinn lifir eftir dauðann, hlýtur hann að vera
eitthvað meira en að eins dýr. Sönnun framhaldslífs bygg-
ist á því, að það sem lifir, er endurminningar mannsins.
Það sem honum var geðfellt eða ógeðfellt í jarðlífinu,
persónuleiki hans og skaplyndi. Sé þessu svo farið, hlýtur
það að vera eitthvað, sem ekki stjórnast af jarðneskum
líkama eða jarðneskum heila. Ennfremur er þess að gæta,