Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 79
MORGUNN
71
umhverfis okkur, þótt það sé fagurt, en mundu hvert orð,
sem ég segi við þig, því að tíminn er stuttur.
Segðu öllum, sem vilja heyra, að til sé annað líf. Það
er raunverulegt líf í raunverulegum heimi. Það er dásam-
leg veröld, full af starfi. Við erum hamingjusamir í henni.
Á þessu sviði líður okkur að öllu leyti vel.
Guð er hér.
Við erum nær honum. Allar hinar fegurstu hugmyndir
um þennan heim, sem kristna trúin á jörðunni hefir varð-
veitt, eru fátæklegar í samanburði við þennan dásamlega
veruleika.
Segðu þetta öllum. Það er sannleikur. Það sem trúin hefir
reynt að kenna okkur er sannleikur. Kærleikurinn og end-
urminningin lifa líkamsdauðann. Við bíðum hér eftir þeim,
sem við elskum. Ég bíð eftir þér.. En á meðan ég bíð er ég
hamingjusamur og störfum hlaðinn. Ég hefi svo margt að
segja þér, en tíminn er stuttur. Þessi unaðslega heimsókn
er svar Guðs við bænum þínum. Þú mátt ekki gleyma að
þú verður að gera allt, sem þú getur, til að fá aðra menn til
að skilja, að þessi annar heimur er til og allir möguleikar
til þroska.
Ó, ef þeir aðeins vissu, að þetta dásamlega líf getur fall-
ið þeim í skaut, þá mundu þeir gera allt, sem í þeirra valdi
stendur til þess að búa sig undir það. Segðu þeim það.
Gleymdu því ekki. Segðu það öllum, og mundu, að ég bíð
þín hér, elska þig nú og mun allt af gera.“
Hann sagði mikið í einni lotu og af hverjum drætti í
andliti hans las ég þá áköfu löngun hans að þrýsta inn í
vitund mína þessum mikla, en þó einfalda sannleika. „Við
lifum. Mundu það. Við elskum og erum hamingjusamir."
Þegar hann þagnaði, eftir þessa síðustu setningu varð
ég altekin þakklátsemi og friði. Himnesk, já himnesk
tilfinning sæluríkrar vissu um nútíðina, framtíðina og allt,
Sem hún kynni að bera í skauti sínu, flæddi yfir mig.
Maðurinn minn laut áfram og ég sá að hann ætlaði að