Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 47
MORGUNN
39
fyrir mig ber með þesum hætti, óráðshjal eitt, en ég veit
sjálfur bezt, að svo er ekki. Þegar þetta gerist, er hugs-
un mín róleg og skýr, jafnvel skýrari en venjulega, en
þegar óráð grípur mig, sem ég veit vel að stundum kemur
fyrir, þá hefi ég engan hemil á hugsunum mínum og veit
ekkert hvað ég er að segja, man aðeins óljóst eftir því
síðar, að ég hefi verið að segja eða gera einhverja vit-
leysu“.
Það var einkum á nóttunni, að liann skynjaði návist
eilífðarheimsins verulegast, þá var ekkert, sem truflaði, og
ég vissi að hann hugði venjulega gott til næturinnar af
þeim sökum.
Eitt sinn, þegar við vöktum báðir, bar sömu sýnina sam-
tímis fyrir okkur, og sáum við þá báðir hið sama. Athygli
okkar beindist að lognkyrrum firði eða sundi, sem glitr-
aði í björtu leifturskini. Handan við sundið blasti við
yndisfagurt landslag, lágir ásar niður við ströndina, vaxn-
ir laufríkum, hávöxnum trjám, en milli þeirra uxu fork-
unnarfögur blóm, og silfurtærir lækir liðuðust niður brekk-
urnar, en í fjarlægð sáust há fjöll, ofin í töfravoðir ó-
segjanlegs litaskrúðs.
Eina nóttina sem oftar féll hann í þennan kyrrláta
höfga, og ýmislegt benti þess, að hann myndi óvenju djúp-
ur. Ég tók þá eftir, að við höfðalag hans stóð maður, sem
horfði ýmist á mig eða hann. Ég heyrði hann ekki segja
neitt, en það var sem hugsanasamband hefði komizt á á
milli okkar. Hann var kominn til að boða mér, að andláts
hans myndi ekki langt að bíða, en samtímis gerði hann
mér ljóst, að hann ætlaði að hafa umsjón með viðskilnaði
hans. Þegar hann hafði komið þessari vitneskju til mín,
horfði hann á mig nokkur augnablik, nógu lengi til þess,
að ég varð sannfærður um, að ég hafði áður orðið hans var
við hliðstætt tækifæri. Mér varð rórra í skapi, ég vissi
að umsjá hans var óhætt að treysta.
Athygli mín beindist nú aftur að hinum þjáða vini mín-
um, sem ennþá hvíldi í sama djúpa höfganum, en ég tók