Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 88

80
MORGUNN
að það var mest megnis gerfihár, og á milli þeirra sáust
gráir lokkar sem gerfihárinu var ætlað að hylja. Önnur
kinnin var með slettu af rauðum andlitsfarða en hin var
náföl. 1 annari höndinni hélt hún á gerfitönnum og háls
hennar og handleggir voru að hálfu leyti smurðir fegrun-
arolíu.
Ég hafði aldrei séð móður mína klæða sig og þótt ég
yrði lostin furðu yfir þessu útliti hennar, hvarf hún fyrir
enn sterkariundrun yfir þeirri ósegjanlegu angist og eymd,
sem endurspeglaðist í hverjum andlitsdrætti hennar. Ég
hafði aldrei séð örvæntingarofsa og iðrun endurspeglast
þannig í mannlegri ásjónu og hafði ekki haldið að það
væri unnt að láta þær svo hræðilega berlega í ljós.
Nú varð ég fyrir undursamlegri reynslu: mér fannst
ég geta lesið — ég veit ekki hvernig — alla sögu móður
minnar, eins og hún væri letruð á henni sjálfri. Guð
gefi að ég eigi aldrei aftur eftir að sjá, í allri hennar nekt,
sögu slíkrar æfi.
I botnlausri undrun og orðlausri þögn hlustaði ég á
meðan móðir mín talaði til mín. Rödd hennar var breytt,
hinn fagri silfurhreimur var horfinn, röddin var hás, hol
og tóm eins og hún kæmi utan úr endalausri fjarlægð, en
ekki frá þeirri aumkunarlegu mannveru, sem sat and-
spænis mér. Hún sagði: ,,01ga, ég kem til að segja þér
hryllilegan draum, sem mig hefir dreymt. Þennan draum
átt þú að þekkja og ef ég hefði gert mér ljóst efni hans
fyrr, væri ég hamingjusamari nú en ég er!“ Hún and-
varpaði og hvílík þjáning var í andvarpi hennar! Hún
benti mér að skrifborðinu við hlið mína og bauð mér að
skrifa það, sem hún ætlaði að segja.
Ósjálfrátt hlýddi ég. Hún talaði hægt og með miklum
hvíldum:
„Ég var að klæða mig og ætlaði í hirðveizlu, þegar ég
varð skyndilega yfirkomin af máttleysi. Ég missti minnið,
en það kom aftur í þessum hryllilega draumi“..
Nú yfirbugaðist hún af angistarkvöl og þagnaði.