Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 87

M O R G U N N
79
heimslundaðri og trúlausri móður, gat dr. Kerner skilið
hina fullkomnu vantrú hennar á framhaldslífið og fyrir-
litning hennar á öllum trúarlegum hugmyndum. Samt
sárnaði honum að svo sjaldgæfar sálrænar gáfur, sem þær,
er hún var gædd, skyldu engin önnur áhrif hafa á hana,
en að ala á fyrirlitning hennar á andlegum öflum.
Þá var það októberkveld árið 1827. Læknirmn var ný-
farinn frá Mdlle. Olgu og hafði skilið við hana í léttum og
friðsæium dásvefni. Herbergisþerna hennar, Anna Matt-
erlich var í næsta herbergi, og átti að gæta þess, að hún
gengi ekki út úr herberginu í svefni.
Eldsnemma næsta morguns var dr. Kerner sóttur til
sjúklings síns, og af bleikum vörum hennar fékk hann
þessa furðulegu frásögn:
„Dr. Kerner, svefninn, sem þér skilduð við mig í, í gær-
kvöldi, hefir ekki verið langur, því að ég glaðvaknaði strax
er þér fóruð og af fótatakinu gat ég talið skref yðar út úr
herberginu. Um leið og þér lokuðuð hurðinni famr ég hjá
mér hvöt til að rísa á fætur, fara í morgunsloppinn minn
og setjast við skrifborðið. Á meðan ég sat þannig horfði
ég eins og hálf við utan á eldinn, sem ennþá logaði á arnin-
um. Þá opnuðust dynar og móðir mín kom inn. Hún heils-
aði mér ekki en settist á stól við arininn, andspænis mér.
Ég varð undrandi yfir hinu óvænta útliti hennar og þó
enn frekar yfir breytingunni, sem á sjálfri henni var
orðin.
Kjóllinn hennar, ákaflega glæsilegur kniplingakjóll,
sem hún bar á brúðkaupsdegi sínum og M. baróns, andaði
frá sér svo miklum kulda, að ég stirðnaði. Þótt hún kvart-
aði ekki né skylfi fannst mér eins og hún væri að frjósa í
hei. Ég hafði vanizt því að heyra talað um móður mína
sem ákaflega fallega konu og oft hafði ég fallið í stafi yfir
fegurð hennar. En í hve hræðilegri mótsögn var ekki útlit
hennar nú við þann yndisleik hennar, sem alla hafði töfrað
er sáu hana! Hár hennar var ógreitt og féll í óreglulegum
flyksum niður axlirnar, og mér til mikillar undunar sá ég„