Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 58
50
MORGUNN
við vorum að staðnæmast í yndislegum garði, sem sýnd-
ist fulur af fallegum runnum og blómum. Þar var eins
og glaða sólskin og himininn allur mjúkur, lýsandi blámi.
Þarna tókum við land og gengum eftir dúnmjúkum gras-
sverði, en umhverfis okkur voru svo töfrandi blóm, að
engin önnur blóm hefi ég séð þeim lík. Hér og þar í gras-
inu sátu smáhópar hamingjusamra barna. Þau voru öll
í hvítum klæðum, sem voru skreytt blómsveigum. Sum
voru að dansa og syngja í sólskininu, önnur voru að ýms-
um leikjum. Það greip mig löngun að slást í einn hópinnr
en faliega konan leiddi mig burt að barni, sem sat einmana
og grét sáran. Ég þekkti, að þarna var hún litla Florrie
mín, og við hlið hennar lágu kamelíublómin mín.
Fallega konan brosti nú við litla krypplingnum og sagði:
„Sjáðu, nú er ég komin með hana litlu leiksystur þína
og hún ætlar að vera hjá þér dálitla stund. Leikið ykkur
nú og verið ánægðar". Þegar litla vinstúlkan mín sá mig,
ummyndaðist andlit hennar af gleði, og mér til mikillar
undrunar sá ég, að hún var ekki lengur krypplingur, neld-
ur beinvaxin, alveg eins og önnur börn. Við dönsuðum af
fögnuði. Tíminn leið, unz fallega konan, sem hafði venð
leiðtogi minn, kom aftur til okkar og sagði mér, að nú
yrði ég að fara með sér. Ég var svo hamingjusöm, að ég
sagðist ekki vilja fara, en þá minnti hún mig á mcmmu
mína, og óðara fór mig að langa heim. Ég kvaddi vin-
stúlku mína og rétti leiðtoga mínum höndina. Við svifum
saman burt, hlátur barnanna dofnaði í fjarskanum og
ómurinn af söng þeirra dó út. Mér fannst eins og við
værum að sökkva niður í birtuna, svo fórum við gegnum
dimma veggi og að lokum fann ég, að ég sveif yfir líkama
mínum, sem lá í rúminu. Ég hvarf inn í líkama minn með
snöggum kipp, eins og ég hafði áður farið úr honum, og
í sömu svipan varð ég glaðvakandi.
Þetta var fyrsta ferðalag mitt utan líkamans.
Þegar ég var h. u. b. ellefu ára gömul, höfðum við skóla-
systurnar okkur það oft til skemmtunar, að fara í svo-